Het is heerlijk vredig bij de Klaagmuur (Kotel) in Jeruzalem. Naast me zit een jonge enthousiaste meid, die me uitnodigt om naast haar te zitten. Ze is bezig Aliyah te maken en komt uit Florida. Ze is 18 en gaat in juni het leger in.

Ze heet Caren en ze ziet er zo naar uit om definitief hier in Israël te wonen. We spreken Hebreeuws met zo nu en dan een Engels woord ertussen. Ze is de enige van haar familie die Aliyah maakt; ze is hier dus alleen, met wat verre familie. Ze vertelt: ‘Ik hoor hier. Hier wil ik mijn leven opbouwen’. Ze vraagt wanneer ik Aliyah heb gemaakt. Ik vertel haar dat ik Christen ben en 10 jaar hier heb gewoond. Ondertussen vraagt ze me of ik al een briefje in de muur heb gedaan. Nee, nog niet. Ze haalt een briefje voor me op en beiden schrijven we een briefje. Ik vertel haar dat jongeren zoals zij mijn dankpunt is en en dat we daar voor bidden. Ze vertelt dat ze met een meisje uit Zuid-Afrika en iemand uit de UK woont. Ze zijn allemaal alleen naar Israël gekomen. Ik vraag haar naam en we maken een foto…

Ik vertel dat we actief betrokken zijn om te helpen met Aliyah en dat het in de Tenach staat dat de joodse mensen uit de diaspora terug zullen keren en dat niet-joden er bij betrokken zullen zijn. We voelen ons sterk met elkaar verbonden. Samen brengen we het briefje naar de muur. Er komt een tekst in me op die ik haar vertel. Met een grote ‘hug’ nemen we afscheid en ze zegt: ‘Dit heeft zo moeten zijn, deze bijzondere ontmoeting bij de muur’.

Geschreven door Hennie Keegstra, ICEJ Nederland