De kwetsbare, tijdelijke schuilplaatsen die tijdens het Loofhuttenfeest op balkons en trottoirs in heel Israël te zien zijn, hebben een krachtige boodschap. In Leviticus 23 gebood God Zijn volk om zeven dagen in schuilplaatsen te leven, het comfort van thuis achter te laten en in fragiele hutten te wonen met open daken naar de hemel. Dit is een jaarlijkse herinnering dat het niet onze materiële goederen zijn die ons zekerheid geven, maar God die boven is.

Deze blijvende waarheid wordt gedemonstreerd in het verhaal van Adele en Alexander. Onlangs zijn we naar hen toe gereden in Zuid-Jeruzalem, waar ze in een mooi onderhouden buurt wonen. Toen we het appartement binnenkwamen dat ze delen met twee dochters, begroette Adele ons met een hartelijk welkom. Op de eettafel stond een bord met fruit en een versgebakken taart met theekopjes in de aanslag.

Drie jaar geleden werd Thuiszorg gevraagd om te kijken hoe het ging met dit nieuw aangekomen Joodse gezin dat leed aan het trauma van een schrijnende ontsnapping aan de oorlog in Oekraïne. Adele en Alexander hadden beiden het getto van Marioepol in de Tweede Wereldoorlog overleefd en overleefden vervolgens op wonderbaarlijke wijze het bombardement op Marioepol, slechts drie jaar geleden.

Toen de Russen de stad beschoten, werden alle ramen van hun appartement verbrijzeld en werd het balkon van het gebouw geblazen. De ijzeren deuren zaten vast en sloten ze binnen. Toen ze hun roep om hulp beantwoordden, vond iemand een lange ladder die een raam op de tweede verdieping bereikte en ze klommen angstig naar beneden.

Zo werd het doodsbange echtpaar, beiden al in de tachtig, gered. Na drie dagen in een ziekenhuiskelder te hebben gelegen, begonnen Adele en Alexander en hun twee dochters aan hun reis met de auto naar Hongarije. Het oudere, bange echtpaar dat ineengedoken op de achterbank zat, hielp waarschijnlijk ambtenaren om hun auto door controleposten te zwaaien totdat ze uiteindelijk het Israëlische consulaat in Boedapest bereikten en Aliyah naar Israël vroegen. Adele liep Covid-19 op in Boedapest, waardoor hun reis werd vertraagd, maar ze vlogen uiteindelijk naar Israël.

Als de fragiele muren van een soeka werd hun leven door elkaar geschud, en Adele geeft toe dat ze zonder de oorlog in Oekraïne nooit Aliyah naar Israël zou hebben gemaakt. Hun dochters hebben zich goed gevestigd in Israël en hebben Hebreeuws geleerd, maar Adele mist nog steeds de stad waar ze is opgegroeid en waar haar ouders begraven liggen, evenals haar vertrouwde bezittingen en verloren familiefoto’s. Ze weet dat ze Aliyah niet voor zichzelf heeft gemaakt, maar voor haar dochters en de komende generaties. Er is de pijn van het verlies, maar er is ook de vreugde om te weten dat de Almachtige haar en haar familie helemaal naar Israël leidde. Hij is inderdaad hun veiligheid. 

Steun ICEJ Thuiszorg bij het dienen van mensen als Adele en Alexander.

Geschreven door Maxime Carlill, ICEJ-staf