Een Duitse gebedsreis onder leiding van Christof en Kirsten van ICEJ-Duitsland heeft onlangs Israël bezocht. Hun tour omvatte een bezoek aan de grensgemeenschappen van Gaza die verwoest zijn door de aanslagen van 7 oktober. De groep kwam niet alleen om te zien en te begrijpen, maar ook om in gebed solidair te zijn met het volk van Israël.

Als je over de verbrijzelde dakpannen van Kibbutz Be’eri loopt, klinkt er een scherp en broos geluid onder je voeten, alsof een herinnering openbreekt. Het prachtige geluid van vogels die in de lucht fluiten, staat in contrast met de verbrande gebouwen.

Dit was ooit een plaats van vrede, door een bewoner omschreven als “99% hemel en 1% hel”. Maar op 7 oktober 2023 nam de hel het over.

“We hebben geen woorden om te beschrijven wat hier is gebeurd”, zei een van de leiders van de wederopbouw van Kibboets Be’eri. “Maar we kiezen ervoor om te leven. Om sterk te blijven. En met uw hulp, om te herbouwen en terug te keren naar huis.”

Die dag bestormden meer dan 400 terroristen de kibboets. 102 burgers werden vermoord, vrienden, buren, hele families. Meer dan 120 huizen en 11 openbare gebouwen werden verwoest.

In hun schuilkelders, gebouwd ter bescherming tegen raketten, niet tegen menselijke invasies, klampten families zich vast aan de deurklinken terwijl terroristen probeerden binnen te dringen. Toen dat niet lukte, staken ze huizen in brand. Mensen stikten. Sommigen sprongen uit het raam. Anderen haalden het niet.

Niv, een inwoner, was die dag weg, opgeroepen door zijn legercommandant om een andere kibboets te verdedigen. Zijn moeder en broers en zussen zaten thuis ineengedoken van angst.

“Mijn moeder stuurde een sms dat ze niet kon praten; de terroristen stonden buiten het huis”, herinnert Niv zich. “Na uren van angstaanjagende stilte hoorde ik dat mijn hele familie door het leger was gered. Maar ik kon mijn tante niet bereiken. Later kwam ik erachter dat ze was vermoord. Ze was 66 jaar oud. Mijn grootvader, een overlevende van de Holocaust die decennia geleden hierheen was verhuisd, verloor die dag zijn dochter.”

In zijn verdriet besloot Niv Tel Aviv te verlaten en terug te keren naar Be’eri om te helpen bij de wederopbouw.

“We kennen elkaar hier allemaal. Dit is een kleine gemeenschap. We wonen nu in tijdelijke huisvesting op 40 minuten afstand. We hopen over twee jaar weer naar huis te kunnen.”

Dit verhaal, een van de vele, werd gedeeld met de Duitse gebedsdelegatie.

“Lachen en glimlachen is de beste menselijke reactie”, zei de vertegenwoordiger van Be’eri. “De band tussen Kibbutz Be’eri en de ICEJ laat zien hoe mooi het is om mens te zijn. We zijn jullie enorm dankbaar dat jullie hierheen zijn gekomen en deel uitmaken van onze familie.”

ICEJ-vicevoorzitter voor AID en Aliyah Nicole Yoder vergezelde de gebedsreis en bracht een bemoedigende boodschap: “Het is voor ons een eer om in deze moeilijke tijd bij jullie te zijn. We bidden voor jullie kracht. We geloven dat er een goede toekomst is voor Be’eri, voor Israël en voor iedereen op deze kibboets.”

Een van de zwaarst getroffen groepen zijn de ouderen, waaronder veel van de oprichters van de kibboets.

“51 van onze oudere bewoners hebben hun beste vrienden verloren”, zei de woordvoerder van de kibboets. “We moeten ervoor zorgen dat ze niet alleen zijn, dat ze omringd worden door steun. Onderzoek toont aan dat verdriet en eenzaamheid het leven verkorten. We moeten cognitieve workshops, fysiotherapie en alles wat ze nodig hebben om te genezen aanbieden. Via Ne’ot Be’eri, een bejaardentehuis dat door ICEJ wordt gesponsord, kan en zal dit gebeuren.”

“Dit is geen sprint”, voegden ze eraan toe. “Het is een marathon. Dankzij mensen zoals u kunnen we een toekomst zien.”

Toen we ons bezoek voortzetten, kwamen we in het huis van Avshalom Haran, dat in een verkoolde ruïne was veranderd toen terroristen het met vlammenwerpers aanvielen, waardoor de muren bedekt waren met roet, het aardewerk was verbrijzeld, de armaturen waren gesmolten, inclusief de plafondventilator, en het gebouw was gereduceerd tot een skelet. Avshalom kwam om het leven toen hij zijn vrouw en dochters verdedigde, die ongedeerd bleven in de veilige kamer.

De omvang van de aanval van 7 oktober reikte veel verder dan Be’eri. De strategische precisie van de aanval wordt duidelijk in een briefing met het hoofd van de regionale veiligheidsdienst van Eshkol.

“We waren niet voorbereid”, gaf hij toe. “Ze hebben ons militair en mentaal geraakt. Ze hebben de communicatie uitgeschakeld, 32 gemeenschappen bestormd, militaire bases aangevallen en belangrijke kruispunten in één keer overvallen”, aldus het hoofd van de regionale veiligheidsdienst van Eshkol.

Alleen al in de regio Eshkol werden 244 burgers vermoord, exclusief Thaise en Arabische arbeiders, en werden 119 mensen ontvoerd.

“Het maakte hen niet uit wie ze doodden: Joden, Arabieren, Thais. Ze doodden gewoon iedereen die ze konden doden.”

De eerstehulpteams speelden een cruciale rol. In sommige gemeenschappen voorkwam hun verzet verder verlies van burgers.

“In Nir Yitzhak werden zes van onze hulpverleners gedood, maar geen burgers. In Kerem Shalom werden twee hulpverleners gedood, maar geen burgers. Maar plaatsen als Nir Oz en Be’eri hadden die bescherming niet op tijd”, zei hij.

Door een bezoek te brengen aan kibboets Be’eri en de regionale veiligheidschef van Eshkol te ontmoeten, kreeg de Duitse groep een beter begrip van wat er is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren. Ze vertrokken met een diep gevoel van hoop: dat er betere dagen komen voor Israël, dat de Heer een roeping en een doel heeft voor deze natie, en dat Hij haar zal herbouwen. En wij zijn vereerd om mee te werken aan Zijn werk, door te helpen bij het herstellen en versterken van de grenzen van Israël.

De grond draagt misschien nog steeds het gewicht van de verwoesting, maar de gebrokenheid wordt tegemoetgetreden met actie en liefde. In Be’eri en in de hele regio Eshkol gaat het verhaal niet alleen over verwoesting, maar ook over de vastberadenheid om te leven, te herinneren en te herbouwen. Overweeg alstublieft om ons fonds ‘Israel in Crisis’ te steunen om te helpen bij de wederopbouw van verwoeste gemeenschappen.

Geschreven door Nativia Bühler