Bat Yam, een kustplaatsje net ten zuiden van Tel Aviv, was nog nooit zo zwaar getroffen door oorlog. Toen Iran tijdens de korte maar intense strijd in juni honderden ballistische raketten op Israël afvuurde, vernietigde een van de enorme raketkoppen verschillende grote flatgebouwen in Bat Yam, waardoor tientallen Israëlische gezinnen van de ene op de andere dag dakloos werden. Onder hen was Ortal, een moeder van drie kinderen, die sindsdien tijdelijk onderdak heeft gevonden in een gemeenschap die maar al te goed weet wat het betekent om ontworteld te zijn.

Onlangs bracht Jannie Tolhoek van ICEJ AID samen met Jacob en Hennie Keegstra, directeuren van ICEJ-Nederland, een bezoek aan Ortal en haar gezin. Ze ontmoetten haar en twee van de kinderen, Harel en Chaya, plus haar zus Sharona, die nu op slechts 700 meter van de ruïnes van hun voormalige huis wonen.

Terwijl ze samen zaten, vertelde Ortal over die angstaanjagende nacht in juni toen het raketalarm afging. Haar tienerzoon Harel pakte snel hun 14-jarige hond Bonnie op, terwijl Sharona het Shema Yisrael opzegde.

“Zodra we het gebed hadden beëindigd, kwam de explosie”, herinnerde Ortal zich.

De ontploffing was verwoestend. Een man die in de deuropening van het gebouw stond, was op slag dood. Ortal en haar kinderen waren door de schokgolf lange tijd doof en blind.

“Ik begon de mensen om me heen aan te raken om te zien of mijn tieners nog leefden”, vertelde Ortal.

Ze zaten vier uur lang vast onder het puin voordat haar man en een buurvrouw hen bevrijdden. Enkele dagen later stortte het gebouw volledig in.

“We kwamen er levend uit, alleen met de kleren die we droegen en onze mobiele telefoons,” zei ze. “Het was een wonder — alsof God een deken van bescherming over ons legde.”

Maandenlang deelden ze met z’n vijven twee hotelkamers, terwijl Ortal in haar eentje te maken kreeg met eindeloze bureaucratie, omdat haar man was opgeroepen voor militaire dienst. Dit alles speelde zich af tegen de achtergrond van het nog verse verdriet binnen de familie, omdat hun neef Ben, 23, op 7 oktober door Hamas was vermoord tijdens het Nova-festival. Bovenop dit verdriet kwam nog dat Ortals moeder een week voor de raketaanval die hun huis verwoestte, was overleden.

“Ze hadden net de zevendaagse rouwperiode achter de rug toen de volgende tragedie toesloeg”, legde Jannie later uit.

Zelfs nu worstelt het gezin met slapeloosheid en flashbacks. Psychologische begeleiding helpt, maar de littekens zitten diep. Toch getuigt Sharona van goddelijke interventie.

“We hebben goede redenen om in Gods bescherming te geloven,” zei ze tegen haar ICEJ-gasten. “Het is een wonder dat we het hebben overleefd, en ik dank God daar dagelijks voor.”

Tijdens het bezoek van ICEJ was Ortal het meest geraakt door de persoonlijke aandacht. Jannie bracht een cadeautas mee met nieuwe handdoeken, lakens, dekbedovertrekken en cadeaubonnen voor huishoudelijke benodigdheden. Jacob en Hennie voegden daar handgeschreven kaartjes aan toe van Nederlandse christenen die regelmatig voor Israël bidden. Toen Ortal de woorden las, stroomden de tranen over haar wangen.

“Deze kaarten zijn als pijlen van liefde voor mijn hart”, zei ze. Ze omhelsde Jannie lang voordat ze vertrokken. Later schreef ze: “Weten dat er mensen zoals jullie zijn die aan ons denken en om ons geven, geeft kracht en troost in deze moeilijke tijd.”

Na afloop dacht Jacob na over het indrukwekkende bezoek aan deze ontheemde familie. “We hadden de verslagen gelezen en de foto’s gezien, maar nu heeft Bat Yam een gezicht gekregen. We zien wat deze oorlog met gezinnen doet”, zei hij. “Ze hebben zoveel verliezen geleden, en toch blijft deze man zijn land dienen”, voegde zijn vrouw Hennie toe. “Dit is een typisch Israëlisch gezin met een diep geloof en vertrouwen in de toekomst van Israël.”

Om hen nog meer aan te moedigen, nodigde ICEJ het gezin uit om de Israëlische gastenavond bij te wonen tijdens ons recente Loofhuttenfeest. Vol verwachting kocht Ortal een nieuwe jurk voor deze gelegenheid.

“We horen alleen op het nieuws wat Israël verkeerd doet en hoeveel de wereld ons haat”, vertelde Ortal aan Jannie. “Maar vanavond tijdens het feest, duizenden christenen die de vlaggen van hun landen in Jeruzalem zagen zwaaien, was zo emotioneel. Voor het eerst voelde ik hoeveel mensen echt van Israël houden.”

Bij elk bezoek, cadeau en omhelzing blijft de christelijke ambassade Israëli’s eraan herinneren dat ze niet alleen zijn, en dat geloof en vriendschap zelfs de zwaarste stormen kunnen overleven.

Geschreven door Nativia Bühler