In een kleine ziekenhuiskamer in Jeruzalem wiegt een jonge Israëlische moeder haar pasgeboren zoon in haar armen. Haar ogen zijn vermoeid, haar lichaam zwak, maar haar hart is vervuld van vreugde. Nog maar een paar maanden geleden was ze alleen, bang en op het punt om voor abortus te kiezen. Vandaag is ze een hoopvolle vrouw die ondanks haar wanhoop voor het leven heeft gekozen.

Overal in Israël spelen zich dit soort verhalen af; stille, moedige verhalen van vrouwen die zich op een onmogelijk kruispunt bevinden. Sommigen zijn tieners. Anderen zijn alleenstaande moeders, slachtoffers van misbruik, trauma’s of verslaving. Velen zijn in de steek gelaten door hun partner, verstoten door hun familie of worstelen met armoede. En toch kiezen ze midden in hun crisis voor het leven.

Door pro-life counselors te financieren, babyspullen te verstrekken en deze vrouwen het eerste jaar na de geboorte hulp te bieden, helpt de ICEJ deze moeders om angst om te zetten in geloof en onzekerheid in liefde.

Hier volgen enkele van hun verhalen.

Op 26-jarige leeftijd zag Rachel zich geconfronteerd met een toekomst die ze nooit had verwacht: zwanger, in de steek gelaten en volkomen alleen. Onder druk van de vader van de baby om de zwangerschap af te breken en zonder familie om haar te steunen, werd ze bijna volledig overspoeld door angst. Maar toen haar praktische hulp werd aangeboden, veranderde er iets. Rachel pauzeerde… haalde diep adem… en koos voor het leven.

Slechts een maand voor haar uitgerekende datum werd ze uit haar appartement gezet. Omdat ze nergens anders heen kon, trok ze tijdelijk in bij de vader van de baby – een onverwachte wending die hun verbroken relatie begon te herstellen. Nu ze moeder is, wandelt ze met haar baby in een kinderwagen door de buurt, terwijl ze slaapliedjes zingt, dankbaar dat ze moeder is.

In een andere hoek van Jeruzalem had Dana veel meer te verduren dan de meeste mensen. Op 39-jarige leeftijd zorgde ze voor haar gehandicapte man en kinderen met speciale behoeften, terwijl ze ook haar eigen rugletsel moest verwerken. Het nieuws van een ongeplande zwangerschap was overweldigend. Ze zag geen uitweg. Maar met praktische hulp en emotionele steun van een ICEJ-sponsor – waaronder babyspullen en iemand om mee te praten – begon ze zich langzaam minder gevangen te voelen. Ze koos ervoor om door te gaan met haar zwangerschap en al snel werd haar zoon geboren bij een veranderde moeder. Nog steeds bang, maar ook veel nuchterder en vastberadener, noemde Dana hem Lior, wat ‘Mijn Licht’ betekent.

Ook voor Liat maakte de steun het verschil. Vervreemd van haar ultraorthodoxe familie, stond ze volledig alleen voor een risicovolle zwangerschap. Zonder partner en zonder ander plan leek abortus haar enige optie. Maar nadat ze contact had opgenomen met lokale pro-life counselors die door ICEJ worden ondersteund, veranderde het verloop van haar verhaal. Consequente hulp en liefdevolle zorg maakten het verschil. Toen ze na 31 weken in het ziekenhuis werd opgenomen, belde Liat eindelijk haar zus. Twee dagen later werd haar zoon geboren en kwamen haar ouders, die voorheen afstandelijk waren, hun kleinzoon bezoeken. Het was een cruciale stap naar een nieuw begin.

Esther was jonger dan deze andere moeders, slechts 18 jaar, en ze was 17 weken zwanger toen haar vriend verdween. Toen haar ouders hoorden dat ze zwanger was, waren ze woedend en dreigden ze haar het huis uit te zetten. Esther was doodsbang en voelde zich geïsoleerd. Abortus leek haar de enige manier om te voorkomen dat alles volledig in duigen zou vallen. Maar dankzij de voortdurende aanmoedigingen van pro-life counselors hield ze vol. De steun veranderde haar situatie niet van de ene op de andere dag, maar hielp haar wel de kracht te vinden om het hoofd te bieden aan haar situatie. Na verloop van tijd kwamen haar ouders bij zinnen. Haar moeder stond naast haar in de verloskamer toen baby Yonatan werd geboren.

Elk van deze vrouwen stond op een kruispunt, overweldigd door angst of isolatie, en vond de stabiliteit om een andere weg te kiezen. En met iemand die hen begeleidde, werd wat eerst onmogelijk leek, haalbaar.

We kunnen de pijn, armoede of angst die deze vrouwen hebben meegemaakt misschien niet ongedaan maken, maar we kunnen wel reageren met zorg, consistentie en medeleven. Licht verdrijft wanhoop, en soms is zelfs het kleinste lichtje genoeg om de richting van een leven te veranderen.

Bedankt dat u de ICEJ helpt om hoop te geven aan mensen die kwetsbaar zijn en geen veelbelovende toekomst zien.

Geschreven door Nativia Samuelsen
Hoofdfoto: Suhyeon Choi/Unsplash