In juni bevond Israël zich twaalf dagen lang in een plotselinge en gespannen oorlog met Iran. De natie werd geconfronteerd met meedogenloze raketbeschietingen, wijdverbreide waarschuwingen en een sfeer vol angst en onzekerheid. Het leven in het hele land kwam tot stilstand. Hier in Jeruzalem was de fysieke schade minimaal, maar de mensen leefden nog steeds op scherp – vooral ouderen en alleenstaanden. Maar zelfs in de schaduw van de oorlog verlichtten daden van mededogen, moed en geloof de donkerste momenten. Corrie van Maanen, de ICEJ Homecare-verpleegkundige, deelde met ons enkele van haar ervaringen van hoop en veerkracht die zich ontvouwden in de stille hoeken van deze laatste crisis voor het volk van Israël:

Het was nog vroeg in de ochtend toen ik begon met het plannen van de dag. Ik kon niet zien wat me te wachten stond, maar ik koos ervoor om mijn vertrouwen in de Heer te stellen. We zaten midden in een oorlog in een oorlog die twaalf dagen zou duren – twaalf intense, uitputtende en emotioneel uitputtende dagen. We waren dag en nacht alert. De energie die het verbruikte was verbluffend.

Waar ik woon is er geen geschikt onderkomen. Tien nachten lang deden wekkers ons uit onze slaap schrikken. Elke keer renden we vier trappen af naar de straat en de grote schuilplaats onder de synagoge in. Daar ontmoette ik mijn buren – velen in pyjama’s, sommigen met honden in de hand en een peuter in een deken gewikkeld. Het was een unieke ervaring, maar vreemd genoeg verenigend.

Dan plotseling een staakt-het-vuren. Het gebeurde zo abrupt dat het moeilijk te begrijpen was. Pas toen de spanning begon weg te glippen, realiseerde ik me hoeveel spanning we allemaal hadden gehad. Jeruzalem was relatief rustig gebleven en we bleven gespaard van directe schade – maar de angst is nooit helemaal verdwenen. We hoorden vaak dat de batterijen Arrow en Iron Dome raketten onderschepten met doffe gieken boven ons hoofd. De nasleep liet ons allemaal in een staat van reflectie achter.

Had mijn aanwezigheid troost, steun of een soort zegen gebracht voor mijn buren en de ouderen die ik in die tijd bezocht? Was ik in staat om vrede te brengen te midden van angst en onzekerheid? Met heel mijn hart dankte ik de Heer voor Zijn bescherming en was ik dankbaar dat ik was waar ik was. Het kostte tijd om weer op adem te komen en me te oriënteren.

Ondertussen is de oorlog in Gaza tegen Hamas doorgegaan. Veel gijzelaars zijn nog steeds niet teruggekeerd. Voor Israël is dit een rauwe wond gebleven. Families hebben ondraaglijke verliezen geleden. Blijf alstublieft voor hen bidden.

Op een dag bezocht ik een vrouw die bang en diep angstig was. Ze woonde alleen – geen man, geen kinderen. De televisie stond altijd aan en gaf herhaaldelijk nieuwsupdates. Ze had al dagen niet veel geslapen of gegeten. Ik kon de vermoeidheid en zorgen op haar gezicht zien. Nog voordat ik iets kon zeggen, verklaarde ze: “Niemand, niemand kunnen we vertrouwen, behalve God alleen!” Toen, zonder een slag te missen, verklaarde ze: “God is voor ons. Hij zal ons redden.” Tranen begonnen te vallen. Ze sprak duidelijk: de wereld was in een geestelijke strijd – tussen licht en duisternis, tussen God en Zijn tegenstander. Ze was kwetsbaar, maar haar geloof was onwrikbaar.

Na een kop koffie stelde ik voor om een korte wandeling te maken, zodat de frisse lucht haar goed zou doen. We verbleven in de buurt van gebouwen in geval van een alarm. Terwijl we liepen, begon haar spanning af te nemen. In de buurt van haar huis zaten we op een bankje. Ze houdt van dieren, dus ik vond een video van bloopers van dieren op mijn telefoon. Het maakte haar hardop aan het lachen – een geluid dat in oorlogstijd zo misplaatst was dat voorbijgangers verbaasd keken. “Jammer dat je niet dichterbij woont”, zei ze met een glimlach. “Dan zouden we elke dag kunnen lopen.”

Later die dag bezocht ik Luba. Ze is 99 jaar oud en woont nog steeds zelfstandig. Ze verwelkomde me hartelijk; De verzorgers waren al vier dagen niet langs geweest en haar sociale groep voor ouderen was vanwege de oorlog opgeschort. Ze gaf toe dat ze zich eenzaam en verlaten voelde, maar mijn aanwezigheid wakkerde iets in haar aan. Ze wilde blintzes bakken – een duidelijk teken dat het bezoek nog een tijdje zou duren.

In haar kleine keuken werkte ze met hernieuwde energie. Het samenzijn tilde haar zichtbaar op. Terwijl we gingen zitten met blintzes en thee, vertelde ik over mijn recente reis naar het buitenland. “Ik ben God zo dankbaar dat ik net voor het sluiten van het luchtruim terug ben,” zei ik. Ze luisterde stilletjes en vroeg toen: “Als je niet op tijd was teruggekeerd, zou je dan nog steeds Gods goedheid hebben gezien?” Haar vraag trof diep. Luba, hoewel niet religieus, had de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog overleefd. Ze kende lijden. Waar is de Heer als het leven zich tegen ons keert?

Samen vonden we troost in ons gesprek. Vaak merken we God meer op als het leven gaat zoals we hopen. Maar zelfs als we Hem niet voelen, is Hij er nog steeds – in de ontberingen, in de stilte. Toen ik wegging, wenste ik haar vrede en hield ik vast aan het stille vertrouwen dat de Heer haar genadig zou blijven.

Dit zijn slechts twee verhalen. Elke dag was gevuld met de zorg voor ouderen en het ondersteunen van de kwetsbaren – winkelen, helpen met hygiëne, zinvolle gesprekken, maar vooral gewoon bij hen zijn. De dagen waren vol, de nachten onderbroken. De oorlog begon plotseling, en net zo plotseling eindigde hij.

De volgende dag, om 8 uur ‘s ochtends, arriveerde een vliegtuig uit Frankrijk in Tel Aviv met 110 nieuwe Joodse olim (immigranten), van wie er 40 werden gesponsord door de ICEJ. De meesten waren jonge gezinnen. Een vrouw was hoogzwanger. Ze stapten hoopvol en verwachtingsvol uit het vliegtuig, met een onzekere maar veelbelovende toekomst voor ogen. Dit is Israël: veerkrachtig, hoopvol, gegrond in de beloften van de God die Zijn volk nooit vergeet.

Nu het stof begint neer te dalen, zijn die twaalf zenuwslopende dagen al in ons collectieve geheugen terechtgekomen. We ervoeren diep verdriet om verloren levens en verwoeste huizen. Maar te midden van pijn ervoeren we ook wonderen, eenheid en een onwankelbaar vertrouwen in de leidende hand van de Almachtige.

Deze verhalen weerspiegelen slechts een klein deel van het dagelijkse werk dat we doen via ons ICEJ Homecare-programma – het bieden van emotionele en fysieke steun aan ouderen, eenzamen en kwetsbaren, vooral in tijden van crisis. Als deze verhalen je hebben ontroerd, nodigen we je uit om deel uit te maken van deze missie. Overweeg alstublieft om vandaag nog te doneren om ons te helpen door te gaan met het bieden van essentiële zorg en comfort aan degenen die dit het meest nodig hebben.

Doneer via: www.icej.nl/doneren

door: Marelinke van Beek