door David Parsons

De inspanningen van de nieuwe Israëlische regering om relaties op te bouwen en een gemeenschappelijke agenda met de regering-Biden te bereiken, kenden een moeizame start toen premier Naftali Bennett in augustus Washington bezocht, maar de Amerikaanse president Joe Biden te veel afgeleid vond door zijn mislukte vertrek uit Afghanistan om naar Bennetts lijst te luisteren van zorgen. Sindsdien hebben minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid en minister van Defensie Benny Gantz ontmoetingen gehad met hoge Amerikaanse functionarissen en er zijn enkele positieve punten naar voren gekomen, zoals berichten dat het Biden-team Saoedi-Arabië aanmoedigt om zich bij de Abraham-akkoorden aan te sluiten en de betrekkingen met Israël te normaliseren. Maar er is een aanhoudend meningsverschil ontstaan ​​over de meest netelige kwestie van allemaal – wat anders dan ‘Jeruzalem’.

Biden wil een consulaat heropenen aan Agron Street in het westen van Jeruzalem, dat in het verleden diende als de belangrijkste vertegenwoordigende missie van de VS naar de Palestijnen. Deze unieke rol als onafhankelijk consulaat van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah dat rechtstreeks antwoord geeft aan het ministerie van Buitenlandse Zaken, werd in 2019 beëindigd door de voormalige Amerikaanse president Donald Trump als onderdeel van zijn inspanningen om verschillende anomalieën in de Amerikaanse benadering van de kwestie Jeruzalem te corrigeren. Het personeel van het consulaat werd ondergebracht in de nieuwe Amerikaanse ambassade een paar blokken naar het zuiden in de wijk Arnona – een stap die de Palestijnen beschouwden als onderdeel van een algemene afwaardering van hun banden met de VS door Trump.

Maar tijdens hun recente gesprekken in Washington waarschuwde Lapid de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken dat de plannen van de VS om het consulaat te heropenen, het risico kunnen lopen om de fragiele Bennett-Lapid-regering omver te werpen, waaronder rechtse partijen die een dergelijke stap misschien niet willen accepteren. Lapid beweerde naar verluidt dat de heropening van het Amerikaanse consulaat in Jeruzalem om de Palestijnen te dienen, andere naties zal aanmoedigen om hetzelfde te doen, waardoor de soevereiniteit van Israël over de stad wordt ondermijnd. Blinken heeft hierop gereageerd door aan te bieden (wat anders?) een commissie op te richten om het geschil op te lossen. Hij hoopt dat een dergelijk panel beide partijen in staat zal stellen de zaak discreet te bespreken en tot een wederzijdse oplossing te komen. De stap is ook bedoeld om tijd te winnen voor de regering-Bennett-Lapid om eindelijk een staatsbegroting goed te keuren – die Israël de afgelopen jaren heeft ontbroken vanwege zoveel herhaalde verkiezingen. Amerikaanse functionarissen zeggen dat de heropening van het consulaat deel uitmaakt van de belofte van Biden om de betrekkingen met de Palestijnen te herstellen na de koude schouder van Trump jegens hen. Interessant is dat ze ook verwijzen naar ongeveer tien andere landen die al consulaten in Jeruzalem hebben die de Palestijnen dienen. Een dergelijk argument herinnert ons nogmaals aan de flagrante hypocrisie van de internationale gemeenschap over de kwestie Jeruzalem.

In december 2017 nam Trump een principiële en historische beslissing om Jeruzalem eindelijk de nodige erkenning te geven als de hoofdstad van Israël, en de Amerikaanse ambassade daarheen te verplaatsen. Deze beslissing werd gesteund door vier decennia van overweldigende tweeledige steun voor een dergelijke stap in het Amerikaanse Congres, inclusief de verpletterende goedkeuring van de Jeruzalem Ambassadewet van 1995. Het was ook in overeenstemming met de campagnebeloften van de drie voorgaande Amerikaanse presidenten, die allemaal terugkwamen op die beloften.Maar slechts enkele dagen later nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie aan die eiste dat de VS hun erkenning van Jeruzalem als de hoofdstad van Israël intrekken en alle naties uitdrukkelijk opriep “af te zien van de oprichting van diplomatieke missies in de heilige stad Jeruzalem”.

Onder de landen die voor deze resolutie stemden, waren België, Frankrijk, Griekenland, Italië, Spanje, Zweden, Turkije en het Verenigd Koninkrijk – die allemaal onmiddellijk in strijd waren met de voorwaarden ervan, aangezien ze elk ambassades of consulaten hebben in Jeruzalem die openlijk dienen als hun belangrijkste diplomatieke missies bij de Palestijnse Autoriteit.

Het is pure chutzpa voor de regering van Biden om nu naar deze diplomatieke missies te wijzen als redenen om hun eigen missies te openen. Als ze een diplomatieke gezant willen sturen om het presidentschap van Biden bij de Palestijnse Autoriteit te vertegenwoordigen, dan moeten ze zich vestigen in Ramallah – waar nu tientallen buitenlandse ambassades en consulaten zijn gevestigd.

Wat dit eens te meer aan het licht heeft gebracht, is het afgematte ‘spel’ van de internationale gemeenschap op Jeruzalem. Decennialang hebben ze elk excuus en voorwendsel gebruikt om de Joodse staat en het volk hun rechtmatige plaats en aanspraak op Jeruzalem te ontzeggen. Ze weten dat Israël wettelijk en historisch gezien de rechtmatige soeverein in Jeruzalem is, maar ze proberen deze realiteit niet te erkennen in de hoop Israëlische concessies aan de Palestijnen in andere gebieden af ​​te dwingen. Het meest aangehaalde voorwendsel in dit spel is dat alle partijen “evenwichtig” zouden moeten blijven met betrekking tot het al lang bestaande geschil over Jeruzalem totdat de definitieve status ervan is bepaald in directe gesprekken tussen Israël en de Palestijnen. Daartoe dringen ze erop aan dat geen enkel land zijn ambassade naar Israël in Jeruzalem mag plaatsen.

In de afgelopen jaren hebben sommige van de grotere landen van de Europese Unie zelfs zwaar op hun nieuwe lidstaten uit Oost-Europa geleund om hen te weerhouden vanin navolging van het voorbeeld van Trump om ambassades in Jeruzalem te openen – opdat ze niet vooruitlopen op de uitkomst van de onderhandelingen over de stad. Toch hebben ze de hele tijd ambassades en consulaten van de Palestijnse Autoriteit in Jeruzalem gehad – sommige zelfs in West-Jeruzalem. En ze stemmen routinematig voor resoluties van de Algemene Vergadering van de VN en de Veiligheidsraad die Oost-Jeruzalem tot “bezet Palestijns gebied” verklaren – zie bijvoorbeeld resolutie 2334 van de VN-Veiligheidsraad. Hoe is dat evenwichtig? Als de regering-Biden deze schertsvertoning voortzet door het Agron-consulaat te heropenen, zullen ze ons een stap achteruit zetten op Jeruzalem en twee stappen achteruit op vrede.

David Parsons is een auteur, advocaat, journalist en gewijde predikant die fungeert als vice-president en senior woordvoerder van de International Christian Embassy Jerusalem