Twee weken geleden eiste een zeer verontrustende schietpartij het leven van een jong Joods echtpaar, beide medewerkers van de Israëlische ambassade, toen ze een evenement verlieten in het Joods Museum in Washington, D.C. Ooggetuigen meldden dat de schutter het evenement was binnengekomen en zich onder de menigte had gemengd, het paar volgde toen ze vertrokken en hen doodschoot.  en schreeuwde toen “Bevrijd Palestina” toen hij werd gearresteerd.

Toen vond er in Boulder, Colorado, op zondag weer een gruwelijke antisemitische aanval plaats. Een groep pro-Israëlische activisten – de meeste oudere Joden die een wekelijkse wandeling maken om mensen bewust te maken van de benarde situatie van de Israëlische gijzelaars in Gaza – raakten ernstig gewond toen een man molotovcocktails naar hen gooide. Getuigen meldden dat ook hij riep: “Bevrijd Palestina!”

Nou, hier zijn we dan! De populaire slogan bij anti-Israëlische protesten in de afgelopen 20 maanden van het Gaza-conflict, samen met oproepen tot “Globaliseer de Intifada!”, zijn nu overgegaan in tragische antisemitische aanvallen tegen Joden in Amerika. De wrede jihad tegen de Joodse natie en het Joodse volk heeft zich inderdaad wereldwijd verspreid.

Mediaverhalen: brandstof voor het vuur

Wat dit moment vooral alarmerend maakt, is hoe verkeerde informatie en sensationele krantenkoppen de basis hebben gelegd voor dergelijk geweld. Beide recente aanslagen kwamen in het kielzog van opruiende, niet-geverifieerde krantenkoppen over de militaire acties van Israël in Gaza.

Neem bijvoorbeeld de recente beweringen die door grote media zijn uitgezonden: “Israël hongert 14.000 baby’s uit” of “Israël doodt 31 mensen bij voedseldistributiepunten.” Deze verklaringen, gebaseerd op opzettelijk vervalste cijfers of rapporten van Hamas en het ministerie van Volksgezondheid van Gaza, werden snel aangevochten en ontkracht. Toch is de schade aangericht. De aanvankelijke leugens, die zeker emoties zouden oproepen, haalden de krantenkoppen en verspreidden de haat tegen Joden als een lopend vuurtje. De intrekkingen? Nauwelijks een uitspraak.

Dit patroon herhaalt zich eindeloos. Grote mediaplatforms blijven rapporten publiceren die afkomstig zijn van entiteiten met bewezen onnauwkeurigheden – zoals het ministerie van Volksgezondheid van Gaza – zonder voldoende scepsis. Het resultaat is een overweldigende onevenwichtigheid in de dekking. Misleidende verhalen verzadigen de feeds van sociale media, vormen de publieke opinie, wakkeren spanningen aan en zetten aan tot gewelddadige aanvallen voordat de ware feiten kunnen worden ingehaald.

Wereldleiders, misschien beïnvloed door de bevooroordeelde anti-Israëlische berichtgeving in de media in hun landen, sluiten zich aan bij het koor van kritiek op Israël en eisen het opleggen van een Palestijnse staat – wat een groteske beloning zou zijn voor het terrorisme van Hamas.

Een crisis van geloofwaardigheid

Deze verdraaiing van het verhaal tegen Israël heeft gevolgen in de echte wereld. Mensen vormen een mening op basis van eerste indrukken, vooral wanneer die indrukken gepaard gaan met hartverscheurende beelden of opruiende taal. Intrekkingen, correcties en context krijgen zelden dezelfde versterking.

In dit digitale tijdperk – waarin betrokkenheid belangrijker is dan nauwkeurigheid en algoritmen de meest sensationele inhoud naar de top duwen – wordt de waarheid een slachtoffer. Tegen de tijd dat een verhaal wordt opgehelderd of gecorrigeerd, heeft de haat tegen Joden al wortel geschoten.

Men moet zich dus afvragen: moet Israël zelfs blijven proberen terug te dringen tegen deze lawine van verachtelijke onwaarheden? In een tijdperk dat steeds meer wordt gedomineerd door door AI gegenereerde inhoud, deepfakes en verkeerde informatie, wordt zelfs hoogwaardig, geverifieerd bewijs van de Israëlische strijdkrachten vaak genegeerd of afgewezen.

Video’s die door de IDF zijn vrijgegeven en waarop te zien is dat Hamas ziekenhuizen en scholen gebruikt voor militaire doeleinden, worden routinematig onder de loep genomen of afgewezen – ondanks verificatie door een derde partij. Ondertussen wordt op Gaza gebaseerde inhoud – hoe twijfelachtig ook – zonder aarzeling geaccepteerd.

Dit selectieve wantrouwen ondermijnt de vredesinspanningen, perverteert het streven naar waarheid en gerechtigheid, vergroot de kloof tussen perceptie en realiteit en produceert gewelddadige reacties.

De morele reactie

In momenten van geweld en onrecht is het normaal om te vragen: hoe moeten we reageren? We moeten terugkeren naar wat waar is – en naar wat God van ons verlangt.

“Hij heeft u laten zien, o mens, wat goed is; en wat verlangt de Heer van u anders dan recht te doen, barmhartigheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God?” (Micha 6:8). We zijn niet alleen geroepen om goed te geloven, maar ook om goed te leven – met rechtvaardigheid, mededogen en nederigheid.

Dit soort reacties vereist uithoudingsvermogen. “Laten we niet moe worden terwijl we goed doen, want te zijner tijd zullen we oogsten als we de moed niet verliezen” (Galaten 6:9). Het nastreven van de waarheid is geen sprint – het is een lange, trouwe wandeling. In het geval van Israël zijn de leugens snel en wreed, maar de waarheid en rechtvaardigheid van Israëls zaak zullen uiteindelijk zegevieren. We moeten dus op koers blijven, zelfs als het voelt alsof we bergopwaarts gaan tegen de stroom van verkeerde informatie en angst in.

Onwaarheden kunnen oplaaien als een lopend vuurtje, maar ze branden uit. “De waarheidsgetrouwe lip zal voor eeuwig bevestigd zijn, maar een leugentong is slechts voor een ogenblik” (Spreuken 12:19). Hoewel de waarheid op dit moment misschien overschaduwd lijkt, wordt ze nooit gedoofd.

Geweld – of het nu in Gaza, Israël of de straten van Amerika is – mag nooit worden gerechtvaardigd. Geen enkele ideologie of slogan is een excuus voor het aanvallen van onschuldige mensen. Maar hier zijn we dan: krantenkoppen verdoven ons, en te vaak reageren we in plaats van na te denken.

Wat nu?

Ja, de media hebben buitengewone macht. Maar wij ook.

We kunnen ervoor kiezen om te pauzeren voordat we die kop delen. We kunnen naar context zoeken, om verificatie vragen en de verleiding weerstaan om overhaast te oordelen. We kunnen ons uitspreken tegen geweld zonder ons mededogen te verliezen, en we kunnen verantwoording eisen van de pers – nooit onze toewijding aan de waarheid opgeven.

Want als we dat niet doen, lopen we het risico deel uit te maken van de cyclus waar we om rouwen: een wereld waar schreeuwende krantenkoppen aanzetten tot geweld en gedempte intrekkingen de schade nooit herstellen.

Door Marilinka van der Beek, ICEJ stafwerker

Main photo: A “Free Palestine” protest. (Photo: Nikolas Gannon/Unsplash)