Onrusten in Israël

Terwijl Israël op het punt staat om binnen een paar weken zijn 75e verjaardag te vieren, bevindt de Joodse staat zich in mogelijk de grootste interne crisis sinds de oprichting van Israël in 1948. Het verhitte nationale debat over justitiële hervormingen trekt sinds begin januari wekelijks massa’s demonstranten de straat op. Terwijl de nieuwe regering al vroeg hoopte dat de protesten na verloop van tijd zouden verdwijnen, heeft het tegenovergestelde plaatsgevonden. De protesten zijn niet alleen in aantal gegroeid, maar ook in intensiteit.

Belangrijke snelwegen in en tussen Tel Aviv en Jeruzalem zijn meerdere keren geblokkeerd, waardoor veel forenzen een ravage hebben aangericht. In een meer ernstige ontwikkeling, honderden Israëlische reservesoldaten, met name in elite-eenheden zoals luchtmachtpiloten en inlichtingenofficieren, hebben in toenemende aantallen geweigerd om op hun bases te verschijnen voor hun jaarlijkse “miluim” (reserveplicht) die elke soldaat in Israël wordt gevraagd te vervullen tot de leeftijd van 40 jaar. Hi-tech leiders hier in de gerenommeerde Start Up Nation hebben honderden miljoenen dollars van hun Israëlische rekeningen afgestoten aan buitenlandse banken. Volgens sommige bankiers werd tot nu toe tot $ 4 miljard in totaal uit het land verwijderd, deels uit protest en deels uit angst voor de economische toekomst van Israël.

Wat is er gaande?

Deze week bereikte de nationale onrust een gevaarlijk hoogtepunt toen de Histadrut, de nationale arbeidersvakbond van Israël, opriep tot verlammende landelijke stakingen om de gerechtelijke hervormingen te stoppen. Het meest opvallende is dat Ben Gurion Airport – de belangrijkste internationale luchtbrug van Israël – tijdelijk alle vluchten naar het buitenland heeft stopgezet. Bovendien stopte het Israëlische diplomatieke korps over de hele wereld met hun werk. Er werd met angstaanjagende regelmaat gesproken over een ‘burgeroorlog’. Zonder twijfel is dit een van de meest kritieke momenten in de moderne geschiedenis van Israël geweest.

Dus wat er op het spel staat dat zo’n groot deel van deze natie ertoe zou brengen hun tijd en energie op te offeren om te stoppen met wat zij zien als een ‘staatsgreep’. De emoties lopen inderdaad hoog op! Sommige waarnemers van deze onrust, waaronder veel pro-Israëlische christenen, reduceren de anti-hervormingsprotesten tot een loutere confrontatie tussen liberaal, seculier Tel Aviv en religieus Jeruzalem, of tussen linksen en conservatieven. Anderen simplificeren de zaken door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu als het probleem aan te wijzen. Zeker, al deze kwesties zijn relevant voor het debat, maar de huidige crisis gaat veel dieper.

Hervormingen

Interessant genoeg zou de overgrote meerderheid van de Israëli’s over het algemeen een reeks afgemeten, verstandige justitiële hervormingen verwelkomen. President Isaac Herzog, de voormalige voorzitter van de linkse Labour-partij, steunt justitiële hervormingen, net als Yair Lapid, voorzitter van Yesh Atid, de belangrijkste oppositiepartij die de protesten in januari begon. Zelfs de vorige regering Bennett-Lapid werkte aan een aantal zeer vergelijkbare justitiële hervormingen en had deze kunnen doorvoeren als ze hun Knesset-meerderheid hadden behouden. Waarom dan de protesten?

Afgezien van de gebruikelijke partijpolitiek en de anti-Bibi-sentimenten, zijn er twee belangrijke redenen waarom een toenemend aantal Israëli’s uit alle lagen van de bevolking, zowel seculier als religieus, opduikt bij protesten en oproept tot hervormingen op basis van een bredere consensus. Zelfs binnen Netanyahu’s eigen Likud-partij klinken steeds meer stemmen die oproepen tot een compromis.

Gekozen rechters

De vraag is hoeveel macht het Hooggerechtshof moet hebben en hoe de rechters van het Hof moeten worden benoemd. En hier is bijna iedereen het over eens: de niet-gekozen rechters van Israël hebben te veel macht over wetten, zelfs basiswetten, aangenomen door de democratisch gekozen Knesset. Ze raken te diep betrokken bij politieke zaken en ze worden benoemd door een meerderheid van collega-rechters met slechts beperkte inspraak voor de Knesset. Daar moet nu verandering in komen.

Toch vreest de meerderheid van de Israëli’s vandaag ook dat de momenteel voorgestelde justitiële hervormingen de slinger van de macht van het ene uiterste naar het andere zullen doen doorslaan. De macht zal gaan van voornamelijk liberale rechters in de handen van de meest religieuze, rechtse regering die Israël ooit heeft gehad. Als de belangrijkste gerechtelijke hervormingen doorgaan, waardoor de macht van de rechtbanken om slechte wetten te herzien en te vernietigen wordt ingeperkt, wacht er een tweede laag van voorgestelde wetten in de rij die ernstige angsten voor religieuze dwang doen toenemen.

Religieuze beperkingen

Het zouden nieuwe religieuze beperkingen kunnen zijn op wie naar Israël kan emigreren, en gedwongen naleving van sabbat- en Kasjroet-voorschriften. Vrouwen kunnen een gevangenisstraf krijgen voor het blootstellen van hun ellebogen op het plein van de Westelijke Muur. De doodstraf zou kunnen terugkeren voor bepaalde misdaden, en Israëlische artsen zouden kunnen worden aangemoedigd om de voorkeur te geven aan Joden boven heidenen. Dit is zonder de gevaarlijke anti-missionaire wet te noemen die ertoe had kunnen leiden dat gelovigen in Jezus gevangen werden gezet alleen omdat ze hun geloof deelden. Godzijdank zijn veel van deze wetten al tot non-starters verklaard, maar ze weerspiegelen wel de neigingen van de huidige regering.

De grote vraag waarmee alle partijen in deze crisis worden geconfronteerd, is hoe de toekomst van de Joodse staat eruit zal zien. Het is waar dat de overgrote meerderheid van de protesterenden zich zou identificeren als zionisten. Dit geldt met name voor de elitesoldaten die dienst weigeren. Deze moedige mannen en vrouwen zijn bereid hun leven op te offeren voor het voortbestaan van de staat Israël. Ook wil de meerderheid van de demonstranten dat Israël een Joodse staat is zoals Theodor Herzl voor ogen had. Een thuis voor Joden van over de hele wereld om hun toevlucht te zoeken. Een plek waar joods zijn geen teken van schaamte is, maar een van eer. Een land dat Joodse feestdagen viert en waar op Jom Kippoer meer dan 80% van de Israëli’s vrijwillig vast en nog meer stoppen met autorijden.

‘Joodsheid’

De vraag is echter hoe krachtig de ‘Joodsheid’ zou zijn die door de staat aan zijn burgers wordt opgelegd? Of hoeveel vrijheid zou elke burger hebben om zijn eigen Joods-zijn in het dagelijks leven te uiten?

In de afgelopen decennia heeft Israël deze evenwichtsoefening met ongelooflijke finesse onder de knie gekregen. Aan de ene kant stond het maximale vrijheid van meningsuiting toe aan al zijn burgers, maar tegelijkertijd beschermde het het recht van de ultraorthodoxe joodse gemeenschap om bijvoorbeeld gender-gesegregeerde klassen te hebben. Sommige gebieden in Israël zijn op Sjabbat verboden terrein voor elk type verkeer, terwijl je in andere delen van het land op zaterdag drukke winkelcentra vol met auto’s en mensen vindt. De meerderheid van de Israëli’s van vandaag, zelfs onder de religieuzen, zou deze individuele vrijheden in Israël willen behouden. En hier waren de rechters van het Hooggerechtshof vaak de matigende stem die deze sociologische diversiteit tussen het ultraorthodoxe en het ultra-seculiere garandeerde.

Demografie

Er is nog een facet van dit debat dat veel Israëli’s aangaat, en het zou zelfs de kernkwestie kunnen zijn, en dat is demografie. De ultraorthodoxe gemeenschap in Israël is gegroeid van een paar honderd aanhangers ten tijde van de oprichting van Israël onder David Ben Gurion tot ongeveer 14% van de Israëlische bevolking zo’n 75 jaar later. En de toekomstige trend ziet er niet anders uit. Tegenwoordig gaat 25% van alle Israëlische eersteklassers naar haredi (ultraorthodoxe) scholen. Een populair gezang bij de anti-hervormingsprotesten is “de-mo-kat-ya” (democratie), maar het zou eerder “de-mo-graph-ya” moeten zijn, benadrukt een scherpzinnige rabbijn. Omdat de angst is dat als de haredi-gemeenschap sneller blijft groeien dan alle anderen en de justitiële hervormingen worden aangenomen zoals ze zijn, het gezicht van Israël zal veranderen van een liberale Joodse democratie in een religieuze theocratie.

Ultraorthodox

Het is een feit dat de ultraorthodoxe gemeenschap van Israël slechts 2% van de nationale belastingdruk draagt, zelfs terwijl het 40% van de sociale uitkeringen verbruikt. Dit terwijl ultraorthodoxe kinderen zijn vrijgesteld van het dienen in het leger. Daarom hebben veel Israëli’s een hekel aan de haredi die pronken met het oude sociale pact dat eist dat elke Israëliër zijn eerlijke deel van de belastingen betaalt en zijn zonen en dochters naar het leger stuurt. Het stoort hen ook om haredi-politici IAF-piloten ervan te horen beschuldigen “onpatriottisch” te zijn omdat ze niet komen opdagen voor reserveplicht. Voor alle duidelijkheid, de meeste Israëli’s respecteren de ultraorthodoxe gemeenschap als de hoeders van joodse religieuze tradities, maar ze zijn bang dat de gerechtelijke hervormingen het ultrareligieuze recht zouden versterken om hen te beroven van de vrijheden en vrijheden waarvoor veel Israëli’s vochten en stierven in talloze oorlogen.

Christelijke voorbeelden

Met het bovenstaande in gedachten vroeg een christelijke leider me onlangs: “Zou het niet geweldig zijn als heel Israël gedwongen zou worden om volgens Gods geboden te leven?” Ik geloof het niet! Onze eigen christelijke geschiedenis laat zien dat vrome en goedbedoelende religieuze leiders niet altijd goede politici zijn. Voor een korte tijd heeft de opwekking in Genève, ooit geleid door Johannes Calvijn, een korte maar glorieuze periode voortgebracht waarin Genève ‘de stad van God’ werd genoemd. het eindigde in een draconische regel van religieuze leiders waarbij kinderen werden aangemoedigd om hun ouders te bespioneren en te verraden als ze zondigen. Soortgelijke verhalen worden gemeld vanuit Florence, Italië onder de hervormer Savagnola. En toen de reformatie van Maarten Luther de eerste protestantse staat in Duitsland voortbracht, leidde dat tot de moord op tienduizenden baptisten als ‘ketters’ door Luthers gereformeerde kerk.

Hoewel ik ervan overtuigd ben dat deze middeleeuwse voorbeelden niet zullen worden herhaald door de Joodse staat, leert het ons wel dat overdreven religieuze leiders vaak het geweten van een natie overrulen. De hoop die de Joodse en christelijke geschriften ons geven, is dat ultieme vrijheid, gerechtigheid en rechtvaardigheid alleen zullen worden bereikt door degene die op de Troon van David zal zitten en Zijn volk met gelijkheid en rechtvaardigheid zal regeren.

Profeten van Israël

De profeten van Israël gaven de wereld wat wij vandaag de dag beschouwen als de juiste verdeling van regeringsbevoegdheden. In Jesaja 33:22 zegt de profeet: “Want de Heer is onze Rechter, de Heer is onze Wetgever, de Heer is onze Koning; Hij zal ons redden.”

De vroege hervormers zeiden dat alleen een perfecte God deze drie bevoegdheden van het maken van wetten (wetgevende macht), oordelen (rechterlijke macht) en het dienen als koning (uitvoerend) op de juiste manier kan uitoefenen. Wij mensen zijn te zondig en verdorven voor één mens om al deze machten te bezitten. En dit is wat er vandaag op het spel staat in Israël.

Daarom bevindt Israël zich vandaag op een kritiek en complex kruispunt nu zijn 75-jarige verjaardag nadert. Het heeft onze gebeden meer dan ooit nodig, omdat deze tijd de toekomst van Israël echt zal vormen.

Gebed voor Israël

Dus, hoe zullen we bidden voor Israël in deze uitdagende dagen?

1. Bid voor de politieke en religieuze leiders van Israël om wijsheid en genade te hebben om de eenheid van de natie te herstellen. Dit is essentieel omdat Jezus zelf zei dat een koninkrijk dat tegen zichzelf verdeeld is, niet kan standhouden (Marcus 3:24). De Joodse traditie zegt dat het “sinat achim” was – de haat tussen broeders – die leidde tot de Romeinse ballingschap. Bid alstublieft volgens Psalm 133:1, waar staat: “Zie, hoe goed en hoe aangenaam is het voor broeders om in eenheid samen te wonen!”
2. Ik ben geïntrigeerd dat Abraham 75 jaar oud was toen hij, als vader van het geloof, het Land van Belofte binnenging (Genesis 12). Laten we bidden dat ze op de 75e verjaardag van Israël hun geestelijke erfenis als natie zullen binnengaan. Bid dat uit deze chaos Israël zal opstaan als een licht voor de naties. Laten we bidden dat deze moeilijke tijd een tijd zal veroorzaken waarin Israël God zoekt en God antwoordt door de Geest van genade en smeekbede over Israël uit te storten (Zacharia 12:10 e.v.).
3. Bid voor premier Netanyahu, dat God hem wijsheid zal geven om deze natie in gerechtigheid en gerechtigheid te regeren. “Geef de koning Uw oordelen, o God, en Uw gerechtigheid aan de Zoon van de koning. Hij zal Uw volk oordelen met gerechtigheid, en Uw armen met gerechtigheid.” (Psalm 72:1-2). ‘Het hart van de koning is in de hand van de Heer, als de rivieren van water; Hij draait het waar Hij maar wil.” (Spreuken 21:1)
4. Bid voor de veiligheid van Israël, omdat sommige van haar tegenstanders al de kwetsbaarheid van de Joodse staat voelen te midden van deze interne onrust. “Zie, Wie Israël houdt, zal niet sluimeren of slapen.” (Psalm 121:4)

door Jürgen Bühler, President International Christian Embassy Jerusalem (ICEJ)

Photo credits: Getty, Flash90