Loofhuttenfeest in Graftuin: gemeenschap van zijn lijden
Publicatiedatum - 15/10/2022Net buiten de oude stadsmuren van Jeruzalem ligt het prachtige en zeer rustige Garden Tomb.
De gezalfde aanbiddingsleiders Trevor Sampson, uit Zuid-Afrika, de Sounds of the Nations uit Fiji, plus Saeid Miryaghoobi en Peyman Mojtahedi, twee in Iran geboren aanbiddingsleiders die in het Perzisch optraden, leidden ons naar de zoete tegenwoordigheid van de Heer. Ondertussen werd de communie gedeeld door de Arabische predikant Naim Khoury uit Bethlehem en de Joodse predikant Avraham Ben Hod uit Israël.
Terwijl onze feestpelgrims zich verzamelden rond het zichtbaar lege graf, waren onze harten volledig gericht op de kruisiging, dood, begrafenis en krachtige opstanding van de Heer toen we deel namen aan de communie-elementen, die inzicht gaven in een heilig leven en de symboliek van het brood en wijn.
De ochtendboodschap werd gegeven door Andrew Brunson uit de VS. Hij is een predikant die 23 jaar in Turkije woonde en diende. Zijn bediening is gericht op de moslimwereld, de vervolgde kerk en het voorbereiden van gelovigen om stand te houden in moeilijke tijden. Hij sprak over zijn lijden en strijd terwijl hij twee jaar gevangen zat in Turkije onder valse beschuldigingen van terrorisme, terwijl hij in werkelijkheid gevangen werd gezet omdat hij het evangelie met het Turkse volk had gedeeld.
In 2007 bad hij een gebed dat zijn leven zou veranderen. “Vader God, trek mij zo dicht bij uw hart dat u mij de autoriteit kunt toevertrouwen om golven te maken.” Dit gebed leidde hem uiteindelijk op het pad naar de gevangenis, maar was ook het gebed dat hem voorbereidde om onder de druk te staan. van gevangen zitten.
Terwijl hij dit gebed bleef bidden, concentreerde hij zich op het eerste deel van het gebed ‘trek me zo dicht bij je hart’. “Er begon een ander soort achtervolging, een veel intensere achtervolging. We begonnen intimiteit op een nieuwe manier na te streven, om achter Gods aanwezigheid aan te gaan”, vertelde Andrew. “‘Maak ons hongerig, maak ons dorstig naar uw aanwezigheid.’ Toen deed Hij het. We begonnen te verlangen naar Zijn aanwezigheid. Het is het achter Hem aan rennen dat ons vormt’, vervolgde hij.
Andrew Brunson legde uit hoe hij in het eerste jaar van zijn gevangenschap erg gebroken was: “Ik werd suïcidaal, ik brak emotioneel, spiritueel. Ik belandde in een grote geestelijke crisis met God en ik faalde bijna.” Hij vertelde hoe hij geloofde dat God op zijn dieptepunt wist dat hij zich nog steeds naar Hem zou keren en niet van Hem zou weglopen. “Ik zou nog steeds mijn ogen op Hem richten, en niet weg. Zelfs in verwarring, zelfs in mijn teleurstelling over Hem, en Hij wist dit omdat ik door de jaren heen naar Zijn hart streefde, vanwege de liefde die zo diep in mij voor Hem was gegroeid”, zei Andrew.
“Liefde voedt uithoudingsvermogen. Liefde voedt doorzettingsvermogen. Dat maakt ons bereid risico’s te nemen. Om ontberingen te ondergaan. Om zware lasten te dragen. Liefde houdt niet op. Liefde drijft je voort, ‘voegde Andrew eraan toe.
Hij moedigde de feestpelgrims ook aan om vast te stellen ‘liefhebbers van God’ te zijn; mensen die ervoor kiezen om achter Zijn hart aan te rennen. Hij vertelde hoe deze liefde voor God zijn trouw aan Hem in de gevangenis voedde.
Hij vertelde ook hoe hij uiteindelijk een bijbel in de gevangenis mocht hebben, en terwijl hij Filippenzen aan het lezen was, ontving hij diepe openbaring uit de passage waarin Paulus ons aanmoedigt om niet alleen voor uw eigen belangen te zorgen, maar ook voor die van anderen, en vooral van Jezus (zie Filippenzen 2:3-11).
Toen hij de verzen met tranen las, besefte hij dat dit de manier was waarop hij reageerde op zijn gevangenschap. “Ik let op mijn eigen belang, niet op het belang van Jezus. Mijn interesses zijn ‘Ik wil bij mijn vrouw en kinderen zijn’…. Maar wat als het belang van Jezus het beste wordt gediend door hier in de gevangenis te blijven”, vertelde Andrew.
Hij realiseerde zich hoe de overwinning er voor hem uit zou zien en begon zijn strijd van dagelijkse overgave te strijden. “God, ik wil niet in de gevangenis zitten. Ik kan het niet omarmen om in de gevangenis te zitten, maar ik kan het omarmen om je doelen te dienen, je belangen te dienen en als het jouw belangen het beste dient om hier te blijven, dan zeg ik dat ik bereid ben te blijven. Maar geef me dan de kracht, zodat ik kan volharden en trouw kan zijn, want ik ben te zwak, maar ik ben gewillig”, legde Andrew uit.
Hij vertelde hoe hij maandenlang niet kon aanbidden. Hij probeerde te zingen en te verklaren: “Groot is uw trouw”, maar worstelde met het uiten van deze woorden, omdat hij vaak het gevoel had dat God hem niet trouw was geweest en hem in de steek had gelaten, zijn hart verpletterd achterlatend.
Maar God begon Andreas in het tweede jaar weer op te bouwen.
Ondanks zijn ontmoediging werd hij vastbesloten om te aanbidden en begon hij elke dag tijd opzij te zetten. “Deze aanbidding was erg kostbaar voor God, omdat het een verklaring van mijn liefde voor Hem was, zelfs in mijn verwarring en in de duisternis”, merkte Andrew op dat deze tijden van aanbidding de zoetste tijden voor hem werden. “Hem liefhebben, ook al voelde ik zijn aanwezigheid niet of zag ik zijn liefde voor mij niet”, legde hij uit.
Hij herinnerde zich hoe hij zichzelf in het tweede jaar ook disciplineerde om voor de Heer te dansen als een daad van vreugde, hoewel hij zich niet altijd vrolijk voelde. Hij herinnerde zich hoe Jezus ons gebood om ons te verheugen als we vanwege Hem lijden, dus begon Andreas de Heer te loven met dansen en daarbij zei hij: “Ik verheug me omdat ik voor jou lijd. Ik verheug me omdat ik voor jou in de gevangenis zit. Ik verheug me omdat ik gescheiden ben van mijn familie.” Het was zijn liefde voor de Heer die hem ertoe bracht dit te doen, zijn geboden te gehoorzamen.
“Ik ontdekte dat er een intimiteit is die alleen gepaard gaat met testen, een intimiteit die alleen gepaard gaat met ontbering en lijden”, zei Andrew. “Ik kwam uit die verschrikkelijke beproeving met een diepere intimiteit, een sterkere intimiteit, een ander soort intimiteit dan ik eerder had…. Ik zou het zelfverzekerde intimiteit noemen. Er is een zekere mate van vertrouwen dat komt omdat ik mijn liefde bewees, omdat ik trouw was in ontberingen. Het is geen opschepperig vertrouwen dat ik onbreekbaar ben, want ik weet heel goed dat ik weer kan breken. God vertrouwde me een moeilijke opdracht toe en nu weet ik dat Hij me op een ander niveau kan vertrouwen.”
‘s Avonds leidde Pastor Stephen Mirpuri uit de Filippijnen een speciale genezingsdienst waar Gods krachtige zalving aanwezig was voor wonderen en voor degenen die een speciale aanraking van de Heer nodig hadden.
We hopen dat je geniet van onze speciale feestgalerij, die dagelijks wordt bijgewerkt met kleurrijke foto’s en video’s met hoogtepunten van het Feest.
Geschreven door Laurina Driesse