De zon scheen een beetje helderder voor Oekraïners en andere Joodse immigranten op een dag net nadat de Succot-vakantie half oktober eindigde, hoewel sommigen worstelden met hun emoties en verscheurden toen wildvreemden hen liefde en praktische steun toonden.

De locoburgemeester van Yokneam, Roman Peres, begroette het ICEJ-team, bestaande uit Nicole en Jannie van ICEJ-Aid en Jacob en Hennie Keegstra uit Nederland, hartelijk en vertelde hoe zijn stad 250 nieuwe immigrantenfamilies heeft ontvangen sinds de oorlog in Oekraïne afgelopen februari begon. Hoewel de stad altijd immigranten heeft ontvangen, is het een nieuw scenario voor hen om vluchtelingenimmigranten op te vangen die zonder enige voorbereidingstijd moesten vluchten en alles achterlieten. Ouderen en jongeren kwamen aan bij moeders die echtgenoten en andere geliefden moesten achterlaten.

Locoburgemeester Peres herinnert zich hoe zijn kantoor in de begindagen van de oorlog verzoeken om hulp ontving voor vluchtende immigranten op weg naar Israël. Eerst kwam er een verzoek voor een alleenstaande moeder met een kind die met slechts twee tassen en haar kind naar Boedapest vluchtte. Ze kocht een kaartje voor Israël maar werd opgehouden vanwege regelgeving voor een PCR-test die ze niet op tijd kon krijgen. Peres kon met de relevante autoriteiten praten en binnen enkele minuten hadden ze haar op de vlucht. Toen belde een andere dame huilend vanwege problemen om op een vlucht te komen omdat ze niet de juiste goedkeuring van de dierenarts had om haar kat mee te nemen. In die eerste verwarrende en gekke dagen moesten er veel obstakels worden overwonnen om het voor de mensen mogelijk te maken om met het weinige dat ze hadden zo snel en soepel mogelijk te komen.

De uitdagingen gaan vandaag door, maar in een andere vorm. Er zijn banen en geschikte huisvesting nodig, samen met basisartikelen om een ​​nieuw huis te beginnen. Er is ook veel trauma te overwinnen. Veel gezinnen hebben psychologische zorg nodig, vooral voor de kinderen en mensen met speciale behoeften. Sommige kinderen ontvingen kort na hun landing in Israël het nieuws dat hun vorige school was verwoest en dat vrienden om het leven waren gekomen.

Als nieuwe immigranten in Israël aankomen, worden velen aanvankelijk ondergebracht in hotels. De stad Yokneam wijdde een team aan om naar de hotels te gaan en de immigranten uit te nodigen voor hun stad, en hebben vervolgens hard gewerkt om ze zich welkom te laten voelen en ze te helpen zich goed te vestigen.

Toen het ICEJ-team de zorgpakketten aan de nieuwe immigranten begon uit te delen, waren ze ontroerd toen ze ontdekten dat er onder de ouderen verschillende overlevenden van de Holocaust waren die ook Oekraïne waren ontvlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Georgi, 89 jaar oud, is een overlevende van de Holocaust die in Oekraïne is geboren. Toen de nazi’s arriveerden, vluchtte hij met zijn moeder en broers naar het Oosten en liet hij zijn vader achter – die in het leger zat. Hun geboorteplaats werd verwoest tijdens de oorlog. Na de oorlog keerden ze terug naar hun stad waar ze hun leven herbouwden, en Georgi had een 40-jarige carrière als vooraanstaand arts en docent in Oekraïne.

Helaas leek de geschiedenis zich te herhalen voor Georgi op zijn oude dag toen hij opnieuw moest vluchten – eerst naar Kiev en vervolgens naar Israël. Deze keer vlucht hij echter alleen omdat zijn vrouw al is overleden.

Locoburgemeester Peres zag Georgi voor het eerst in een hotel in Tel Aviv en beschreef hem als een man in een pak met een kleine tas en een onuitsprekelijke blik van verdriet op zijn gezicht. De stad Yokneam bood aan om voor Georgi te zorgen door een appartement voor hem te regelen en hem te helpen zich te vestigen nog voordat zijn papieren voor het Israëlische staatsburgerschap waren voltooid.

Georgi sprak zijn oprechte dank uit voor de steun van iedereen in Nederland en over de hele wereld. Hij was zo dankbaar voor het zorgpakket dat hij Nicole Yoder verschillende knuffels gaf om in te vullen waar woorden niet genoeg waren.

Ondertussen is Olga een terugkerende Israëlische burger die haar bejaarde ouders die de Holocaust hebben overleefd in veiligheid heeft gebracht. Haar vader, die 90 jaar oud is, en haar moeder van 86 jaar hebben een soortgelijk verhaal als Georgi. “Vanaf het begin was Israël er om met alles te helpen. Ook aan de grens, met medische teams. Ze zijn hier erg behulpzaam geweest. Het is goed om hier te zijn”, deelde Olga mee.

Anna wilde ook graag haar verhaal delen. Ze is een jonge moeder van twee kinderen en vertelde hoe ze acht maanden zwanger was toen de oorlog uitbrak in Oekraïne. De familie besloot onmiddellijk te vluchten en ontsnapte via Polen. Ze arriveerde in maart in Israël, zonder haar man aan haar zijde. Haar volgende horde die ze moest nemen, was om onmiddellijk haar Israëlische staatsburgerschap te krijgen, zodat ze de noodzakelijke ziektekostenverzekering kon krijgen om in een Israëlisch ziekenhuis te kunnen bevallen. Anna legt uit hoe verbaasd ze was over hoe snel ze haar ID-kaart ontving, ondanks de grote vraag naar ID-kaarten in die tijd. De mensen in Israël beseften haar crisis en deden alles wat ze konden om haar te helpen bevallen als Israëlisch staatsburger. Haar prachtige zoontje werd in april geboren. Vandaag is haar zoontje zes maanden oud, en haar dochtertje van zes jaar is goed gesetteld en is gelukkig op haar kleuterschool. Ze houdt van haar leraar!

Anna’s moeder is nu ook in Israël en haar man kon zich een maand geleden bij hen voegen. Haar vader dient nog steeds in het leger aan de frontlinie in Oekraïne. Hun harten blijven daar bij hem, in geloof en hoop op de dag dat ze herenigd zullen worden.

Meira, die slechts 20 dagen geleden uit Oekraïne arriveerde, deelde haar traumatische ervaring en ontsnappingsverhaal, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ze bleef aanvankelijk enige tijd in Charkov, maar met de aanvallen en explosies heel dichtbij en met alleen een tafel om onder te verstoppen, realiseerde ze zich dat ze naar een andere stad moest vluchten. Een rit die normaal zes uur duurt, duurde drie dagen. Hoewel ze met liefde en warmte werden ontvangen, wist ze dat Israël haar eindbestemming zou zijn. “Op een dag realiseerde ik me dat Israël op me wacht”, herinnert Meira zich. “Ik voelde dat ik vleugels had en dat ik in Israël moest zijn. Ik wendde me tot het Joods Agentschap en vond mijn weg naar Polen, waar ik eindelijk een vlucht naar Israël kreeg. Ik wil hier de rest van mijn dagen blijven.’

Terwijl Nicole vertelde over christenen van over de hele wereld die van Israël houden en hun zorg en steun voor het Joodse volk op praktische manieren willen tonen, begon Meira te huilen en stuurde Nicole hartige signalen vanuit de hele kamer.“Ik heb met de mensen gedeeld wie we zijn, waarom we zijn gekomen en hoeveel spijt we hebben van de dingen die ze de afgelopen maanden hebben geleden”, legde Nicole na afloop uit. “Naast de steun die we hebben kunnen geven voor vluchten, evacuatie en hotels zodat ze naar Israël kunnen komen, willen we dat ze weten dat we aan ze denken en willen helpen om hun weg te vinden naarmate ze zich vestigen in de land met dit geschenk. We verwelkomden hen en zegenden hen dat ze hier in het land een goed leven zouden vinden.” “De meeste mensen die we spraken, vertelden dat ze niet van plan waren om Aliyah te maken”, voegde Nicole eraan toe. “Toch hadden sommigen er in een eerder stadium van hun leven van gedroomd of hun opties overwogen, maar dat ze er pas echt serieus over hadden nagedacht tot deze plotselinge wending.”

Jacob en Hennie Keegstra uit Nederland deelden ook speciale kaarten uit met zegeningen die door Nederlandse christenen thuis waren geschreven. Deze persoonlijke aanraking bracht bij heel wat ogen tranen. “De cadeaus waren zeer welkom, maar ze wilden echt hun verhaal vertellen. Het is voor hen een emotionele rollercoaster geweest. We hoorden veel “spasiba” (‘bedankt’ in het Russisch). Ze waren dankbaar en voelden zich gezien. Het feit dat we handgeschreven kaartjes uit Nederland hadden en kaartjes ingekleurd door kinderen, gaf een extra dimensie”, vult Hennie aan.

“Je wordt op een ochtend wakker met oorlog en een geopolitieke situatie die je niet had voorzien en hier zijn we – een werelddorp. Plotseling veranderden de prioriteiten. Alles verandert van de ene op de andere dag”, merkte loco-burgemeester Peres op. “Zonder partners was het ons niet gelukt. Dank aan de ICEJ om een ​​van die partners te zijn.”

Blijf alstublieft de Aliyah- en integratieprojecten van de ICEJ steunen, die een verschil maken in het leven van veel nieuwe Joodse immigranten in Israël.

Door Laurina Driesse