De ICEJ heeft onze staf in Jeruzalem in de loop van de huidige oorlog in vele richtingen gestuurd om noodhulp te verdelen, Israëli’s te bezoeken en aan te moedigen, en deel te nemen aan praktische projecten, zij aan zij met Israëlische vrijwilligers.

Tijdens een recente hulpreis voelden we ons opgewonden toen ons team een kindertehuis binnenging, we baanden ons een weg door de volgepakte menigte om de directeur te vinden. Alles was in klaar gemaakt voor onze ICEJ-delegatie om Chanoeka te vieren met zo’n 70 Israëlische jongeren in de leeftijd van 7 tot 18 jaar die het centrum hun thuis noemen.

Meestal is dit jaarlijkse feest een gelegenheid voor ouders om hun kinderen te bezoeken en de vakantie te vieren. In de aanloop naar de dag van het feest waren zowel de spanning als de opwinding hoog toen de kinderen zich afvroegen of hun ouders wel zouden komen. Dit is geen kleinigheid, aangezien deze kinderen uit hun ouderlijk huis werden weggehaald vanwege zorgen over hun welzijn, en ze zijn in het verleden vaak teleurgesteld. Maar zoals met veel dingen op dit moment, is dit jaar anders.

Toen we Maya, de directeur, vonden, legde ze uit dat de ouders dit jaar helaas niet aanwezig konden zijn vanwege de oorlog. Terwijl ze dit vertelde, dempten de geluiden van explosies op de achtergrond de vakantiesfeer – een nuchtere herinnering aan de huidige realiteit van Israël. Gelukkig waren de ontploffingen nog ver genoeg weg om de feestvreugde niet te verstoren.
Dit is het kindertehuis waaraan het ICEJ keukenapparatuur heeft gedoneerd en een razend populaire bakworkshop voor de jeugd sponsort die hen zowel beroepsopleiding als creatieve therapie biedt, die vooral nodig zijn in deze moeilijke dagen. Op deze avond kunnen de beginnende bakkers pronken met hun nieuwe vaardigheden: ze hadden sufganiyot (jelly donuts) en andere traditionele zoetigheden en gebakjes gebakken voor de jaarlijkse Chanoeka-viering.

Toen we de feestzaal binnenkwamen, waren de kinderen en tieners vol verwachting.

De plaatselijke rabbijn maakte de kaarsen van de chanoekia-menora klaar voor de verlichtingsceremonie om de avond te beginnen.
ICEJ-medewerkster Fine Ditoka, zelf vol van vreugde, kon het aanstekelijke gejuich niet weerstaan, ze pakte spontaan een paar handen en begon te dansen toen de muziek begon. Haar ICEJ-collega Jannie Tolhoek sloot zich daarbij aan en verwonderde zich over de veerkracht van deze kinderen die enorme trauma’s met zich meedragen, zowel door de impact van de oorlog als door hun moeilijke familieachtergrond. Toch was de glimlach onherroepelijk en duidelijk herkenbaar.

Terwijl ons team van de avond genoot, rende de 17-jarige Bogalech*, een sprankelende jonge Ethiopische immigrant, naar ons toe om ons te begroeten en presenteerde ons met stralende ogen trots haar bord sufganiyot. Ze moedigde ons aan om te proeven en er ontstond een gesprek.
“Ik word volgend jaar opgeroepen voor het leger”, vertelde ze. “Dus ik waardeer deze tijd om aan mezelf te werken. Heel erg bedankt dat je uit Jeruzalem bent gekomen om Chanoeka met ons te vieren.”
Ze wilde ons ook laten weten wat de bakworkshop voor haar heeft betekend. “Bedankt dat we door jou hebben geleerd hoe we gebak en cakes moeten bakken en zoiets moois en creatiefs kunnen doen”, vertelde ze. “Door deze bakclub kunnen we creatieve manieren leren om onszelf uit te drukken. We zijn zo ontzettend dankbaar. Het geeft ons iets om naar uit te kijken, om samen te werken en samen plezier te hebben.”

Al snel werden we begeleid door Bogalech om de artistieke vertolkingen van de chanoekieten te zien – de speciale negenarmige menora’s die het middelpunt vormen van de achtdaagse vakantie. De uitdaging dit jaar was voor elke leerling-bakker om een Chanoeka-menora te maken die een bepaald aspect van het huidige conflict in Israël weerspiegelt. De kinderen die plaagden en lobbyden bij de juryleden die zouden beslissen welke chanoekia de winnaar zou zijn, droegen alleen maar bij aan het plezier. Hoe kun je een winnaar kiezen?

Elke menora die door de kinderen was gemaakt, was ontroerend om te zien. Een van de menora’s had rode papaverbloemen om velden met rode anemonen uit te beelden op het jaarlijkse papaverfestival genaamd Darom Adom (“Rode Zuid”) dat elk jaar in februari in het zuiden wordt gehouden. Het was bedoeld om ons eraan te herinneren dat er altijd hoop is, in elk seizoen. Iemand anders herinnerde zich de tragedie op het openluchtmuziekfestival Nova en schreef: “We zullen weer dansen.” Daarmee wilden ze ons eraan herinneren dat ondanks het verdriet, Israël weer op zal staan en weer blij zal zijn.

In een gesprek met de directeur Maya leerden we dat de bakkerijwerkplaats in het bijzonder een van de tieners, Meirav*, tot bloei had gebracht. Zij heeft besloten dat bakken haar levensberoep zal worden. We waren verheugd te horen dat dit geen utopie is. De talenten van Meirav waren voor iedereen duidelijk en ze werd gekozen uit tientallen om een studiebeurs te ontvangen voor een gespecialiseerd bakkerijprogramma. Dit dierbare meisje komt misschien uit een gebroken gezin en heeft een enorm trauma uit haar jeugd meegemaakt, maar de investering hier heeft geleid tot nieuwe vaardigheden die een pad effenen naar genezing, nieuwe dromen en een betere toekomst.

Voor we het wisten liep het feest ten einde en was het tijd om met tegenzin afscheid te nemen. Uiteindelijk stal de Nova-festival chanoekia de harten van de juryleden met zijn boodschap van hernieuwde hoop. Mogen we allemaal door deze kinderen geïnspireerd worden om te onthouden dat deze moeilijke tijden voorbij zullen gaan en dat de hoop zal worden hersteld voor meer vreugdevolle dagen die in het verschiet liggen. Gelukkig Chanoeka!

Help ons om nieuwe hoop te inspireren en vreugde terug te brengen aan andere Israëli’s in nood in deze moeilijke tijd. Donaties voor dit specifieke jeugdhuis en soortgelijke hulpprojecten kunnen worden gedaan via ons Future and Hope-fonds.

Geschreven door: ICEJ Aid team

*Namen zijn veranderd in verband met hun privacy.