ICEJ Thuiszorg helpt heldhaftige familie

Door: Maxine Carlill

Toen het Duitse leger in 1941 de Sovjet-Unie binnenviel, was de vader van kleine Anna ervan overtuigd dat Moskou bezet zou worden en dat de veiligste plek voor zijn vrouw en vier kinderen zou zijn bij hun grootvader, zo’n 300 kilometer verderop. Maar, zoals in oorlogstijd kan gebeuren, niet alleen het dorp van grootvader werd ingenomen, maar zijn huis werd ook in beslag genomen als woning voor hoge Duitse officieren, waardoor de familie gedwongen werd in de kelder te wonen.

Als onschuldig driejarig meisje was de kleine blonde Anna met haar blauwe ogen niet bang voor de soldaten en wist ze niets van oorlog. Maar ze wist wel wat honger was en vaak sloop ze het huis binnen en ging ze bij de tafel staan, met haar hoofd er net bovenuit stekend. Schattig als ze was verzachtte ze de verharde harten van haar vijanden, die haar dan wat voedsel gaven, dat ze prompt deelde met haar moeder en broertjes en zusjes in hun ondergrondse schuilplaats. Het was een aanvulling op de aardappelen en uien die Anna’s moeder tijdens de bitter koude winters uit de bevroren grond trok.

Anna’s moeder moet net zwanger zijn geweest toen zij en haar kinderen naar het dorp van de grootvader werden gestuurd, want in deze barre omstandigheden werd een vijfde baby geboren. Haar moeder verwierp het advies van goedbedoelende buren die voorstelden om het kleine leven buiten achter te laten bij een temperatuur van minus 40 graden Celsius. De liefde van een moeder is sterk. Ze waste luiers in koud water en droogde die op haar eigen lichaam. Anna’s vader was aan het begin van de oorlog naar een wapenfabriek gestuurd en wist niet dat er nog een kind was geboren. Hij nam zelfs aan dat toen het dorp van hun grootvader door de Duitsers was ingenomen, zijn gezin waarschijnlijk was vermoord. In zijn wanhoop sloot hij zich aan bij het Rode Leger, maar sneuvelde aan het front.
Nadat het Duitse leger het huis van het gezin had verlaten, waren plaatselijke fascisten bang dat er een boobytrap geplaatst was en ze brandden het tot de grond toe af. Anna’s moeder, net begin dertig, vluchtte naar Kazachstan om werk te zoeken. Ze werkte hard en deed zelfs mannenwerk om haar kinderen te voeden. Soms met een glimlach, vaak met tranen, herinnert Anna zich het hart van haar moeder, dat overstroomde van liefde voor haar kinderen, terwijl ze probeerde hen boven hun armoede uit te tillen.
Anna is vervuld van de kracht van haar moeders liefde. Ze ontmoette en trouwde met Holocaustoverlevende Evgeni, die de oorlog met zijn gezin in de onderduik had doorgebracht. Samen genoten ze van de prestaties van hun enige kind, Julia, die – ondanks het altijd aanwezige antisemitisme in Rusland – een professionele journalist werd met een veelbelovende carrière voor de boeg.
Maar op een dag nam Julia’s leven plotseling een drastische wending toen er ernstige gezondheidsproblemen ontstonden. Artsen namen snel de beslissing om te opereren en dat ging niet goed. Vanaf dat moment verslechterde haar toestand en geen enkele andere behandeling hielp. Ze verloor haar gezondheid, werk, hoop en dromen, en werd volledig afhankelijk van haar ouders, nu ruim tachtig jaar oud. Nadat ze Aliyah hadden gemaakt, probeerden Israëlische artsen de schade die haar gezondheid in Rusland had opgelopen, te herstellen, maar het mocht niet baten. In deze zeer uitdagende en hartverscheurende situatie heeft Anna voor haar dochter Julia gezorgd met dezelfde kracht en liefde die ze van haar eigen moeder ontving.

De afgelopen twintig jaar heeft de Thuiszorg van de ICEJ het voorrecht gehad om dit dappere gezin te ondersteunen met wekelijkse bezoeken, verpleging en financiele hulp bij extra onkosten. Anna zegt over hun situatie: ‘We zouden het niet kunnen doen zonder jullie hulp. Je bent een deel van ons, je hebt een plekje in ons hart.”

Steun het programma van de ICEJ Thuiszorg en doneer.