Avondmaal Graftuin: gemeenschap met Zijn lijden
Publicatiedatum - 10/11/2022Net buiten de oude stadsmuren van Jeruzalem ligt de prachtige en zeer rustige Graftuin.
We werden in de tegenwoordigheid van de Heer geleid door gezalfde aanbiddingsleiders Trevor Sampson, uit Zuid-Afrika, de Sounds of the Nations uit Fiji, plus Saeid Miryaghoobi en Peyman Mojtahedi, twee in Iran geboren aanbiddingsleiders die in het Perzisch optraden. Ondertussen werd de communie gedeeld door de Arabische voorganger Naim Khoury uit Bethlehem en de Joodse pastor Avraham Ben Hod uit Israël.
Terwijl onze feestpelgrims zich verzamelden rond het zichtbaar lege graf, waren onze harten volledig gericht op de kruisiging, dood, begrafenis en krachtige opstanding van de Heer toen we deel uitmaakten van de communie-elementen, die inzichten gaven in het leven van een heilig leven en de symboliek van het brood en de wijn.
De boodschap van de ochtend werd gegeven door Andrew Brunson uit de VS. Hij is een predikant die 23 jaar in Turkije woonde en diende. Zijn bediening is gericht op de moslimwereld, de vervolgde Kerk en het voorbereiden van gelovigen om in moeilijke tijden te staan. Hij sprak over zijn lijden en strijd terwijl hij twee jaar gevangen zat in Turkije onder valse beschuldigingen van terrorisme, terwijl hij in werkelijkheid gevangen werd gezet voor het delen van het Evangelie met het Turkse volk.
In 2007 bad hij een gebed dat zijn leven zou veranderen. ‘Vader God, trek me zo dicht bij uw hart dat u mij het gezag kunt geven om golven te starten.’ Dit gebed leidde hem uiteindelijk op het pad naar de gevangenis, maar was ook het gebed dat hem voorbereidde om onder de druk van zijn gevangenschap te staan.
Terwijl hij dit gebed bleef bidden, lag zijn focus op het eerste deel van het gebed ‘trek me zo dicht bij je hart’. “Er begon een ander soort achtervolging, een veel intensere achtervolging. We begonnen intimiteit op een nieuwe manier na te streven, om achter Gods aanwezigheid aan te gaan,” vertelde Andrew. “‘Maak ons hongerig, maak ons dorstig naar uw aanwezigheid.’ Toen deed Hij het. We begonnen te verlangen naar Zijn aanwezigheid. Het is het rennen achter Hem aan dat ons vormt”, vervolgde hij.
Andrew Brunson legde uit hoe hij in het eerste jaar van gevangenschap erg gebroken was: “Ik werd suïcidaal, ik brak emotioneel, spiritueel. Ik ging in een grote geestelijke crisis met God en ik faalde bijna.” Hij vertelde hoe hij geloofde dat God op zijn dieptepunt wist dat hij zich nog steeds tot Hem zou keren en niet van Hem weg zou lopen. “Ik zou nog steeds mijn ogen op Hem richten, en niet weg. Zelfs in verwarring, zelfs in mijn teleurstelling over Hem, en Hij wist dit vanwege mijn streven naar Zijn hart door de jaren heen, vanwege de liefde die was gegroeid, zo geworteld in mij voor Hem,” zei Andrew.
“Liefde voedt uithoudingsvermogen. Liefde voedt doorzettingsvermogen. Het is wat ons bereid maakt om risico’s te nemen. Om ontberingen te ondergaan. Om zware lasten te dragen. De liefde houdt niet op. Liefde drijft je voort,” voegde Andrew eraan toe.
Hij moedigde ook de feestpelgrims aan om te bepalen ‘geliefden van God’ te zijn; mensen die ervoor kiezen om achter Zijn hart aan te rennen. Hij vertelde hoe deze liefde voor God zijn trouw aan Hem in de gevangenis voedde.
Hij vertelde ook hoe hij uiteindelijk een Bijbel in de gevangenis mocht hebben, en terwijl hij Filippenzen las, ontving hij diepe openbaring uit de passage waarin Paulus ons aanmoedigt om niet alleen op je eigen belangen te letten, maar ook op die van anderen, en vooral op Jezus (zie Filippenzen 2:3-11).
Toen hij de verzen met tranen las, erkende hij dat dit is hoe hij reageerde op het feit dat hij in de gevangenis zat. “Ik kijk uit naar mijn eigen belang, niet naar het belang van Jezus. Mijn interesses zijn ‘ik wil bij mijn vrouw en kinderen zijn’…. Maar wat als het belang van Jezus het best gediend is door hier in de gevangenis te blijven”, aldus Andreas.
Hij besefte hoe de overwinning er voor hem uit zou zien en begon zijn strijd van dagelijkse overgave te voeren. “God, ik wil niet in de gevangenis zitten. Ik kan het niet omarmen om in de gevangenis te zitten, maar ik kan het dienen van uw doelen omarmen, uw belangen dienen en als het uw belangen het beste dient voor mij om hier te blijven, dan zeg ik dat ik bereid ben om te blijven. Maar geef me dan de kracht, zodat ik kan volharden en trouw kan zijn omdat ik te zwak ben, maar ik ben bereid,” legde Andrew uit.
Hij vertelde hoe hij vele maanden niet kon aanbidden. Hij probeerde te zingen en te verklaren: “Groot is uw trouw”, maar worstelde met het uiten van deze woorden, omdat hij vaak het gevoel had dat God niet trouw aan hem was geweest en hem in de steek had gelaten, waardoor zijn hart verpletterd was.
Maar God begon Andreas in het tweede jaar weer op te bouwen.
Ondanks zijn ontmoediging werd hij vastbesloten om te aanbidden en begon hij elke dag tijd vrij te maken. “Deze aanbidding was zeer kostbaar voor God, omdat het een verklaring van mijn liefde voor Hem was, zelfs in mijn verwarring en in de duisternis,” merkte Andrew op dat deze tijden van aanbidding de zoetste tijden voor hem werden. “Hem liefhebben, ook al voelde ik Zijn aanwezigheid niet en zag ik Zijn liefde voor mij niet”, legde hij uit.
Hij herinnerde zich hoe hij zichzelf in het tweede jaar ook disciplineerde om voor de Heer te dansen als een daad van vreugde, ondanks dat hij zich niet altijd vreugdevol voelde. Hij herinnerde zich hoe Jezus ons gebood ons te verheugen als we lijden vanwege Hem, dus Andreas begon de Heer te prijzen met dansen en daarmee drukte hij uit: “Ik verheug me omdat ik voor jou lijd. Ik verheug me omdat ik voor jou in de gevangenis zit. Ik verheug me omdat ik gescheiden ben van mijn familie.” Het was zijn liefde voor de Heer die hem ertoe dreef dit te doen, om Zijn geboden te gehoorzamen.
“Ik ontdekte dat er een intimiteit is die alleen gepaard gaat met testen, een intimiteit die alleen gepaard gaat met ontberingen en lijden,” zei Andrew. “Ik kwam uit die vreselijke beproeving met een diepere intimiteit, een sterkere intimiteit, een ander soort intimiteit dan voorheen. Ik zou het zelfverzekerde intimiteit noemen. Er is een niveau van vertrouwen dat komt omdat ik mijn liefde heb bewezen, omdat ik trouw was in ontberingen. Het is geen opschepperig vertrouwen dat ik onbreekbaar ben, want ik ben me er heel erg van bewust dat ik weer kan breken. God vertrouwde me een moeilijke opdracht toe en nu weet ik dat Hij me op een ander niveau kan vertrouwen.”
‘s Avonds leidde pastor Stephen Mirpuri uit de Filippijnen een speciale genezingsdienst waar Gods krachtige zalving aanwezig was voor wonderen en mensen die een speciaal tintje van de Heer nodig hadden.
We hopen dat u geniet van onze speciale galerij die dagelijks werd bijgewerkt met kleurrijke foto’s en de hoogtepunten video’s van het feest. Bezoek feastgallery.icej.org
Door: Laurina Driesse