Onze Israëlische buschauffeur Tobi had nog nooit zo’n groep meegemaakt. “Ik ben hier de toerist,” gaf hij toe, lachend terwijl zijn buitenlandse gasten hem rondleidden. De plaatsen waar hij naartoe reed voor de recente Duits-Zwitserse ICEJ-tourgroep liggen immers ver buiten de gebaande toeristische paden. Zo’n twintig christelijke vrienden van Israël waren gekomen om steun te betuigen aan het land in deze moeilijke oorlogsdagen, en waagden zich in gebieden waar christelijke pelgrims zelden komen.

Hij reed met ons mee om aardappelen te oogsten, cadeautjes naar een integratiecentrum en speelgoed naar een kindertehuis te brengen, eikenbomen te planten op een therapieboerderij en een kunstenaarswerkplaats voor senioren te bezoeken. Tobi vergezelde ons vaak om de projecten te zien die gefinancierd werden door de ICEJ, en al snel was hij gewoon een deel van de groep.

Tobi ging ook met ons mee naar de geplunderde kibboets Nir Oz, waar bijna elk huis was geplunderd of afgebrand door Hamas. Meer dan 100 van de 425 inwoners werden vermoord of ontvoerd. Terwijl we door deze plek des doods liepen, hoorden we detonaties in het nabijgelegen Gaza, omdat het Israëlische leger zojuist een terreurtunnel had opgeblazen.

Hamas-leiders hebben gezworen het bloedbad zo snel mogelijk te herhalen. Onze ervaring met de Israëli’s was heel anders. Geen enkele Israëli die we ontmoetten sprak over wraak of vergelding.

Bij elke ontmoeting hoorden we een andere zin: “Bedankt voor jullie komst!” Israëli’s zien elke dag beelden van anti-Israël haatmarsen over de hele wereld. Maar ze omhelsden ons, namen selfies met ons en hadden veel respect voor het feit dat we in deze moeilijke tijden openlijk aan de kant van Israël stonden.

“Jullie zijn nu ooggetuigen en ambassadeurs. Praat over wat jullie gezien hebben,” zei reisleider Stephan Lehnert, directeur van de Duitse afdeling van de ICEJ, terwijl hij afscheid nam van de reisgroep.

Steun alstublieft ons Israël in Crisis-fonds, dat de mensen van Israël zal helpen in hun tijd van nood.

Geschreven door Karin Lorenz