Na de vreugde van het Loofhuttenfeest, gevierd met christenen uit vele landen, werden we met een schok geconfronteerd. Plots klonken er sirenes, die naar schuilkelders snelden en zich de verschrikkingen realiseerden van wat er op 7 oktober was gebeurd. We gingen plotseling van vreugde naar tranen.

ICEJ Thuiszorg begon onmiddellijk contact op te nemen met de mensen voor wie we zorgen. Wat zouden wij voor hen kunnen doen? Wat waren hun behoeften? Elke persoon had een andere reactie. Sommigen waren totaal geschokt, anderen gegrepen door angst, depressie of woede. Alleenstaande moeders werden erg beschermend tegenover hun kinderen. Overlevenden van de Holocaust vreesden dat er een tijd van honger in het verschiet lag, terwijl de schokkende beelden van Joden die leden onder de handen van terroristen herinneringen aan hun eigen verschrikkingen uit het verleden deden herleven.

Eén oudere dame woont alleen en is nog herstellende van een operatie. Ik beloofde haar wekelijkse bezoeken, die het hoogtepunt van haar week zijn geworden. Ze maakt soep, zodat we samen kunnen eten. Terwijl we eten, huilt ze over de situatie. Ze heeft in haar leven in Rusland veel ontberingen meegemaakt en is bang voor deze oorlog op een manier die ik nauwelijks kan doorgronden.

Toen ik Tatjana in haar slaapkamer bezocht, vroeg ze bezorgd: “Kun je medicijnen voor me kopen om me te kalmeren?”

Omdat ik haar zo goed ken, heb ik er al een paar meegenomen. Jaren geleden verleende Thuiszorg verpleegkundige zorg aan haar vader, maar ook aan haar tijdens een langdurige ziekte. Ook haar man hebben wij verzorgd tot aan zijn overlijden een paar jaar geleden. Deze dame verloor veel familie tijdens de wreedheden van de Tweede Wereldoorlog. Ik zat naast haar en luisterde aandachtig naar haar trillende woorden. Ik vroeg haar wat ze die dag deed.

“Ik luister de hele dag naar het nieuws uit Israël in het Russisch”, antwoordde ze. “Ik ben bang om het huis uit te gaan.”

Toen liet ik haar mijn ‘medicijn’ zien – een klein Psalmboek in het Russisch. Samen zijn we begonnen met lezen. Langzaam kalmeerde ze. Na een paar psalmen keek ze op en zei: ‘Je hebt gelijk. Ik moet niet zo vaak naar het nieuws luisteren. Deze woorden geven me de rust die ik nodig heb.’

Ook bezocht ik een oudere dame die in het Zuiden woont, zonder familie en met slechts een klein ondersteunend netwerk. Haar gezondheid is niet goed en het dagelijkse leven was al een uitdaging voor haar. Toen ik aankwam, was ze erg ontdaan over de oorlog. Terwijl ik enkele van haar kleinere irritaties hielp oplossen, kalmeerde ze. Na een tijdje konden we haar zorgen bespreken. Ik vroeg me af of ze genoeg medicijnen en eten en water in huis had. Was er iemand in de buurt om contact mee op te nemen? Was ze nog steeds aan het bidden, wetende dat de God van Israël bij je is? Haar ogen lichtten op.

“Ja, ik bid dag en nacht.”

We dronken onze thee en praatten over veel onderwerpen. Toen ik opstond om te vertrekken, zei ze: ‘Vanochtend is er een steen uit mijn hart gerold.’

In Jeruzalem bezoek ik regelmatig een Joods echtpaar dat in een getto de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Vorig jaar ontsnapten ze aan de gruwelijke strijd om Marioepol in Oekraïne, waarbij ze hun huis ontvluchtten toen raketten hun flatgebouw raakten. Toen ze in de tachtig waren, moesten ze vanaf de tweede verdieping een ladder afklimmen. Na een lange, gevaarlijke tocht van drie weken maakten ze met hun twee dochters Aliyah via Hongarije naar Israël, waarbij ze een schoonzoon en een kleinzoon achterlieten. Ze leden onder verdriet en het verlies van al hun dierbare bezittingen.

Toen ik ze onlangs bezocht, stak ze drie vingers op en zei: “Dit is de derde oorlog waarin we ons bevinden en deze keer kunnen we nergens heen.” Toch vonden ze kracht en hoop in de God van Israël.

Tijdens het Feest werd de Thuiszorg ook opnieuw gezegend met koffers met geschenken uit de hele natie voor behoeftige Israëli’s. Een groep Finse gelovigen bracht tassen vol nieuw beddengoed, handdoeken en veel handgebreide sokken mee. Ik wist niet hoe waardevol deze zouden zijn totdat ik de geschenken meenam naar een kibboets net buiten Jeruzalem, waar 150 getraumatiseerde Israëlische evacués uit het grensgebied van Gaza verblijven. Ze werden zeer gewaardeerd en voorzagen in een grote behoefte.

Israëliërs zijn op hartverwarmende manieren bij elkaar gekomen om elkaar tijdens deze oorlog te helpen. Thuiszorg helpt ook mee. We zitten bij de mensen, luisteren naar hun zorgen en moedigen hen aan om op de Heer te vertrouwen. We kopen boodschappen, helpen met douchen en hygiëne, en delen soep en thee. Soms hebben we het gevoel dat onze armen te kort zijn om iedereen te helpen, maar we maken een verschil waar we kunnen, omdat Zijn liefde een nooit eindigende bron is.

Steun het werk van Thuiszorg!

Geschreven door Corrie van Maanen, thuiszorgverpleegkundige