Een onverwacht bezoek aan het Haifa Home bracht een langverwachte hereniging voor de 95-jarige bewoonster Sarah Zamir. Wat volgt is een verhaal van vriendelijkheid, overleven en een onwaarschijnlijke hereniging.

Sarah werd geboren als Ilse Böhm en groeide op in een religieus Joods gezin in de buurt van Breslau, in Silezië. In 1939 vluchtte het gezin uit het naziregime naar België in de hoop op een veiliger leven; de deportaties van Belgische Joden begonnen echter al snel. Sarah’s familie werd naar concentratiekampen gestuurd, om nooit meer terug te keren. Maar de 14-jarige Sarah werd verborgen door een vriendelijk katholiek echtpaar uit Antwerpen.
“Het waren niet alleen goede mensen”, herinnerde Sarah zich, “ze waren als engelen.”

Sarah’s ongelooflijke hereniging kwam tot stand dankzij het werk van Charlie Knight, een Britse historicus van Duits-Joodse vluchtelingen uit de jaren 30 en 40. Door zijn onderzoek vond Charlie brieven uit 1939-1940 verborgen in een archief. Deze brieven werden heen en weer gestuurd door Sarah’s vader, Ernst Böhm, en zijn neef. Onder hen vond Charlie een ansichtkaart geschreven door Ernst’s dochter, Ilse, wiens lot aanvankelijk niet duidelijk was. Verder onderzoek onthulde dat ze het had overleefd, naar Israël was geëmigreerd en nu Sarah Zamir heette.
Toen Charlie Sarah zag in een ICEJ-Germany-video die op sociale media was geplaatst, nam Charlie contact op met de christelijke ambassade en al snel ontmoetten de twee elkaar in het huis in Haifa, waar Sarah Charlie in detail vertelde over haar redders. De informatie die Sarah verstrekte, leidde tot nieuw onderzoek door Charlie – het vinden van het katholieke echtpaar dat Sarah’s leven redde.
De achterkleinzoon van het echtpaar, Vince, hoorde over Ilse van zijn grootvader, die haar leeftijd had en naast haar in het huis van zijn ouders woonde. Naarmate hij ouder werd, sprak de grootvader de hoop uit dat Ilse een lang, gezond leven had geleid. Toen Vince over Sarah hoorde, besloot hij naar Israël te komen om haar te ontmoeten!

Sarah kon nauwelijks geloven dat het gebeurde! Haar eigen kleindochter was er voor de reünie en zei: “Het was ontroerend om de familie te ontmoeten die mijn oma heeft gered.”
“We werden overmand door emotie”, vertelt Vince. “Het eerste wat we deden toen we elkaar ontmoetten, was gewoon huilen. Maar toen werd het natuurlijk en praatten we alsof we elkaar voor altijd hadden gekend.”
Vince en Sarah beloofden elkaar te schrijven. Hij stuurde foto’s van het huis waar ze als meisje verborgen zat, beschut tegen het lot dat miljoenen Joden ontmoette die minder fortuinlijk waren dan zij. Het was een hartverwarmende ontmoeting die bewijst dat mededogen angst overwint.

Geschreven door Judith Setz & Shay Dror – ICEJ-staf Haifa Home