door David Parsons, ICEJ Vice President & Senior Spokesman

De wedergeboorte van Israël, zeventig jaar geleden, had een enorme impact op de hele wereld, vooral onder joden, christenen en moslims. Elk van deze religieuze gemeenschappen reageerde op verschillende manieren op de dramatische gebeurtenissen van mei 1948, die schokgolven veroorzaakten die tot op de dag van vandaag weerklinken.

Wanneer we de wederopstanding van Israël als een natie zeventig jaar geleden beschouwen, moet eerst worden bedacht dat dit niet in een vacuüm gebeurde. De wereld werd niet zomaar op een dag wakker en vond de Joodse staat voor de deur. Integendeel, de nationale wedergeboorte van Israël vond plaats binnen een bepaalde historische context, en die context is voor altijd verbonden met de Holocaust. Het wonder van de herstelde Joodse soevereiniteit in Eretz Israël wordt alleen vergroot als we bedenken dat het slechts drie jaar nadat de gruwelijke diepten van de nazi-genocide op de Joden aan het licht kwamen, plaatsvond. De Holocaust markeerde het dieptepunt van de lange en moeizame reis van het Joodse volk van zwerven tussen de naties. En toch, slechts drie jaar nadat ze hun laagste punt hadden bereikt, was het Joodse volk in staat om iets te bereiken dat hen bijna twee millennia lang was ontgaan: nationale onafhankelijkheid in hun oude thuisland.

Het is dus eerlijk om te zeggen dat de wedergeboorte van Israël als een schok voor het Joodse volk zelf kwam. Hun reactie was er een van opluchting en een gevoel van historische rechtvaardiging. Eeuwenlang had vooral de christelijke wereld volgehouden dat de joden vervloekt waren tot eindeloze omzwervingen voor het doden van Christus, en toch waren ze hier weer de baas over hun eigen land. Dit toonde aan dat God nog steeds een duurzame verbondsrelatie met de Joden had. Het Israëlische volk was ook vastbesloten om hun hervonden vrijheid te gebruiken om zichzelf te verdedigen tegen een nieuwe Holocaust.

Auschwitz Concentration Camp
Concentratiekamp Auschwitz

Ondertussen kwam de Holocaust als een morele schok voor de christelijke wereld. We wisten dat christelijke antisemitische leringen een sleutelrol hadden gespeeld in de nazi-genocide op de joden. Hitler had tenslotte zoveel gewillige christelijke handlangers bij zijn onmenselijke misdaden tegen de joden, niet omdat ze gecharmeerd waren van zijn politieke opvattingen over het nationaal-socialisme, maar eerder hadden de gevestigde kerken van Europa de mensen eeuwenlang geleerd de joden vol minachting te houden.

Maar als we alleen de Holocaust hadden, zouden veel christenen ernaar verwijzen als gewoon een ander voorbeeld van de ‘vloek’ die tegen de joden in werking is. Het was eerder de nationale wedergeboorte van Israël, slechts drie jaar later, die als zo’n grote theologische schok voor de christelijke wereld kwam. Plotseling was het moeilijk om de leer van de duurzaamheid van de Joodse ballingschap te verdedigen. Daarom begonnen veel kerken hun vijandige theologische standpunten te heroverwegen, zoals de vervangingstheologie en de verfoeilijke beschuldiging van Deicide. De veranderingen die door het Tweede Vaticaans Concilie zijn aangebracht, zijn voorbeelden van de broodnodige introspectie binnen de christelijke wereld.

Tot op de dag van vandaag weigeren sommige kerkleiders hun theologie aan te passen aan de realiteit van een hersteld Israël. Ze zouden liever proberen de realiteit terug te veranderen naar hun theologie van een verstrooid Israël. Zo zien we dat kerken en theologen zich aansluiten bij de BDS-campagne en andere pogingen om Israël te delegitimeren en te vernietigen. Hoe lang zullen ze God blijven weerstaan?

Tot slot, de wedergeboorte van Israël in 1948 was een verpletterende theologische en culturele schok voor de Arabische en moslimwereld. Dit komt omdat de islam de moslims eeuwenlang had geleerd dat ze tot een superieur geloof behoorden en dat ze daarom een ​​superieur volk waren met een natuurlijk recht om over joden en christenen te heersen. Dit was de religieuze en wettelijke basis voor het onrechtvaardige dhimmi-systeem dat zo’n 1400 jaar in het Midden-Oosten en Noord-Afrika heerste, waarbij christelijke en joodse minderheden werden gedegradeerd tot tweederangs burgerschap onder islamitische overheersing.

Op het moment dat Israël in 1948 zegevierde, konden de Arabische en moslimwereld het niet accepteren. Hoe kon een losgeslagen bende van inferieure Joden, lang verworpen door hun God, grotere moslimlegers verslaan op het slagveld? En hoe konden ze dat doen, slechts drie jaar nadat de joden de verwoestingen van de Holocaust hadden doorstaan? Dit moest allemaal worden weggeredeneerd! En zo ontstond de eindeloze reeks bizarre samenzweringstheorieën over de onwaarschijnlijke triomf van Israël vijfenzeventig jaar geleden.

Yad Vashem Memorial
Yad VaShem

Zo zouden de westerse kolonisten hebben samengespannen om Israël in het midden van de Arabische wereld te vestigen. En de Amerikanen vochten in 1948 in het geheim aan de zijde van de Joden. Of de zionisten en nazi’s werkten samen in de Holocaust om sympathie van de wereld voor de Joden te winnen en de Arabieren en moslims uit hun land op te lichten. Of misschien was de Holocaust, zoals sommigen beweren, stierven er slechts 600.000 Joden – zoals de Palestijnse leider Mahmoud Abbas heeft volgehouden.

Hierin ligt de wortel van de aantrekkingskracht van moslims op zionistische samenzweringstheorieën en zelfs op ontkenning van de Holocaust. De kwaadaardige Joden moeten hebben gelogen en gemanipuleerd op hun weg naar triomf en onafhankelijkheid. Hierin ligt ook de wortel van de Palestijnse afwijzing van Joodse soevereiniteit overal in het Land van Israël tot op de dag van vandaag. Ze kunnen eenvoudig geen vrede sluiten op gelijke voet met een inherent inferieur volk, dat een inferieur geloof volgt. En het Israëlisch-Palestijnse conflict zal niet worden opgelost totdat deze superieure islamitische mentaliteit is verdwenen.

Dit alles gezegd hebbende, is het moeilijk te ontkennen dat de wedergeboorte van Israël zeventig jaar geleden allesbehalve een wonder was dat elke verklaring tart. Er was inderdaad een opeenvolging van wonderen en onverklaarbare gebeurtenissen, groot en klein, die leidden tot het herstel van Israël. Toen Theodor Herzl bijvoorbeeld eindelijk een korte ontmoeting had met de Duitse keizer, was het niet precies wat hij van plan was, maar toch ontketende het een wedstrijd tussen de grote mogendheden van Europa over wie de beschermheilige zou worden van zijn voorgestelde Joodse staat. Er was ook het vreemde verhaal over hoe de Ottomaanse Turken in de Eerste Wereldoorlog werden betrokken, waardoor ze uiteindelijk hun enorme bezit in Arabische landen – inclusief Palestina aan de Britten – verloren. En er was natuurlijk de onwaarschijnlijke triomf van die lappendeken van Joodse verdedigers over superieure Arabische strijdkrachten die ons in 1948 de herboren natie Israël schonken.