door Malcolm Hedding, ICEJ Executive Director-Emeritus

Dag na dag probeert de anti-Israël alliantie het Apartheidslabel aan Israël te laten kleven. We zagen dit elk jaar in het jaarlijkse ritueel dat bekend staat als “Israel Apartheid Week”. Helaas werken grote protestantse kerken mee aan deze campagne. Er zit meer achter hun gekonkel dan op het eerste gezicht lijkt, omdat de echte agenda achter het brandmerken van Israël als een “apartheidsstaat” is om de Joodse staat helemaal te verwijderen.

De echte apartheidsstaat Zuid-Afrika werd eind jaren tachtig en begin jaren negentig terecht ontmanteld. Het werd eerst in diskrediet gebracht, vervolgens gedelegitimeerd en uiteindelijk ontmanteld tot opgetogenheid van de wereld en de tot slaaf gemaakte zwarte meerderheid die had geleefd en zijn wreedheid had doorstaan. Maar om Israël in deze termen te beschrijven is, eerlijk gezegd, immoreel, slecht en een belediging voor degenen die echt hebben geleden onder de apartheid. Maar op universiteitscampussen in de westerse wereld wordt dit een zeer populaire zaak.

Radicaal linkse academici en politici werken samen met extremistische moslimelementen om dit doel na te streven. Ze willen Israël gelijkstellen met de oorspronkelijke apartheidsstaat en eisen dus dat de wereld doet wat ze met Zuid-Afrika heeft gedaan: ontmantelen! De meeste van deze mensen weten absoluut niets over apartheid, maar het woord is buitengewoon krachtig omdat het begrippen oproept van haat, discriminatie, wreedheid, racisme en vooroordelen.

Het is nogal verbazingwekkend om te zien hoe een leugen die vaak genoeg wordt verteld, uiteindelijk als waarheid kan worden aanvaard! De meeste van deze mensen hebben geen kennis van de ‘innerlijke werking’ van het apartheidsregime en kunnen je er zelfs niet de basisfeiten over vertellen. Het is gewoon een zeer krachtig wapen om te gebruiken bij het ontladen van hun haat tegen Israël.

In wezen was Apartheid een totalitair bestuurssysteem – niet anders dan veel van de regimes in de Arabische wereld van vandaag – waarbij een blanke minderheidsbevolking de overwegend zwarte bevolking onderwierp en tot slaaf maakte. Het was ideologisch gedreven en was geobsedeerd door raciale superioriteit. De superieure blanken konden zich niet mengen met of zelfs maar op een bank zitten met de inferieure zwarte volkeren. Zelfs het onderwijssysteem werd voor zwarte mensen “gedumpt” omdat ze als mentaal inferieur werden beschouwd en niet in staat waren om te gaan met de hogere leerniveaus die blanken konden omarmen.

De dorpen en steden waren ‘s nachts wit’ omdat alle ‘zwarten’ – zoals ze werden genoemd – moesten worden overgebracht naar hun sloppenwijken, die dienden als goedkope arbeidsgetto’s voor de natie. De zwarte mensen mochten niet stemmen, geen eigendom bezitten of zelfs vrij bewegen in hun eigen land.

Verschillende staatsinstrumenten werden gebruikt om het systeem van totale en volledige segregatie meedogenloos toe te passen, waaronder de politie, het leger en het gerechtelijk apparaat. Kortom, het was Aryanisme in een nieuwe vorm!

Er is absoluut niets vergelijkbaars in het geschil dat vandaag woedt tussen de Palestijnen en Israël. Binnen Israël zelf delen Arabieren en joden dezelfde winkelcentra, banken, ziekenhuizen, theaters en, in veel gevallen, voorsteden. De onderwijsinstellingen hebben geen opzettelijk “verdoofd” Arabisch curriculum en het stemrecht wordt aan iedereen gegeven. De Israëlische Knesset heeft Arabische parlementsleden. Joden, Arabieren en Palestijnen werken vaak samen op bouwplaatsen, bedrijven, hotels en elders. Het belangrijkste van alles is het feit dat Israël een democratische staat is. Hoewel het niet perfect is, heeft het wel democratische instellingen en wordt het beslist niet geregeerd door een totalitaire minderheid!

In de betwiste gebieden leeft zo’n 98% van de Palestijns-Arabische bevolking nu onder het bestuur van hun eigen Palestijnse Autoriteit, waar ze het recht hebben om te stemmen en hun leiders te veranderen – althans theoretisch. Het is waar dat Israël veiligheidsmaatregelen heeft genomen die hun beweging beperken, maar deze zijn noodzakelijk geworden door het conflict dat haar is opgedrongen en zijn legitieme daden van zelfverdediging, in plaats van daden van rassendiscriminatie.

Eigenlijk heeft de ware aard van dit conflict weinig te maken met politiek of ras, en alles met theologie! Hiermee bedoel ik een radicale jihadistische theologie die het hele land Israël en niet alleen de Westelijke Jordaanoever als onderdeel van het ‘Huis van de islam’ beschouwt. Deze islamitische theologie schrijft voor dat al dit land moet worden teruggegeven aan de islamitische heerschappij, desnoods met geweld. Ondanks haar ‘seculiere’ geloofsbrieven heeft de PLO sinds de oprichting in 1964 de uitdrukkelijke missie nagestreefd om de staat Israël te vernietigen, omdat ze eenvoudigweg niet kan afwijken van deze islamitische doctrine.

Dezelfde jihadistische theologie drijft een nog radicalere Hamas aan, evenals Hezbollah, president Mahmoud Ahmadinejad van Iran en de rest van het ‘verzet’-front.

Dit heeft absoluut niets met Apartheid te maken! De staat Israël is een democratie die verantwoording moet afleggen aan zijn burgers en heeft dus blijk gegeven van de bereidheid pijnlijke concessies te doen om een ​​toekomst van vrede met zijn buren veilig te stellen. In alle gevallen heeft het alleen de echte prijs betaald door land op te geven, dat vervolgens is gebruikt als een lanceerplatform voor verdere terreurdaden. Dit is door de internationale media voor de hele wereld uitgekomen. Toch was het nooit goed genoeg!

Door de jaren heen, en zelfs als reactie op Israëls meest genereuze vredesvoornemens tijdens het Oslo-tijdperk, hebben de Palestijnen gekozen voor geweld. Golf na golf zelfmoordterroristen vielen Israël aan vanaf de poreuze grenzen rond de Westelijke Jordaanoever. Mannen, vrouwen en kinderen werden lukraak vermoord in bussen, restaurants, hotels en winkelcentra. Om zichzelf te beschermen tegen deze moorddadige infiltraties, bouwde Israël een veiligheidsbarrière, die in sommige van de meer kwetsbare bebouwde gebieden uit een muur bestaat. Het is niet gebouwd om mensen te scheiden of te discrimineren, maar om de eigen burgers te beschermen tegen aanvallen. In dit verband is het veiligheidshek zeer succesvol geweest, hoewel zelfs Israëli’s toegeven dat het betreurenswaardig is. Maar wat zou een andere zichzelf respecterende, democratische staat doen? Desalniettemin houden Israëls tegenstanders ervan om de “Apartheidsmuur” te bespotten.

Deze zelfde radicale linksen zijn voorstander van democratie, maar zullen niet toestaan ​​dat Israëlische functionarissen en geleerden hun democratisch recht op vrije meningsuiting uitoefenen, aangezien ze bijeenkomsten in onderwijsinstellingen over de hele wereld bedreigen en verstoren. Dit is precies wat de apartheidscriminelen in Zuid-Afrika deden. Ze maakten met geweld een einde aan openbare bijeenkomsten als iemand zich tegen hun mening verzette. Ze waren doodsbang dat iemand misschien een waarheidsgetrouwer en overtuigender argument zou hebben dan dat van hen. De democratische rechten die ze voor zichzelf opeisen, ontzeggen ze anderen.

De Palestijnen hebben zeker geleden, maar de schuld volledig bij Israël leggen is dwaasheid. Hun mislukte en corrupte leiderschap, gemiste kansen en bereidheid om geweld en terreur te steunen zijn ook centrale oorzaken van hun lijden.

Israël is geen apartheidsstaat. Ze is een democratisch land dat leeft onder de constante dreiging van vernietiging en zoekt dus een evenwicht tussen haar behoefte om een ​​duurzame vrede met haar buren te vinden en die van haar veiligheid. Haar regionale ervaring heeft Israël geleerd dat haar veiligheid en bestaan ​​op nummer één staat.

De waarheid is dat de beschuldiging van Apartheid gewoon weer een rookgordijn is in de oorlog tegen Israël! Ik kan het weten, want ik ben opgegroeid in het donkere apartheidstijdperk van Zuid-Afrika en stond er tot mijn eigen risico tegen.

Als jonge predikant in Zuid-Afrika nam dominee Malcolm Hedding deel aan de strijd tegen apartheid in de jaren tachtig en werd hij bedreigd met detentie zonder proces door het beruchte Bureau of State Security. Later diende hij als uitvoerend directeur van de International Christian Embassy Jerusalem; hoofdkantoor in Jeruzalem www.icej.org