Door David Parsons, ICEJ Vice-President

Israël is tegenwoordig een opmerkelijk land. Hoewel klein en aan alle kanten bedreigd, levert het niettemin grote bijdragen aan de wereld, zoals in hi-tech en biomedische vooruitgang. Veel van ‘s werelds grootste bedrijven investeren miljarden dollars in Israëlische start-ups en zetten hier onderzoeks- en ontwikkelingskantoren op, wat cruciaal is voor hun toekomstige succes op de wereldmarkt.

Israël loopt ook voorop op het gebied van landbouwinnovaties en waterbesparing. Israël was een pionier op het gebied van druppelirrigatie en recyclet momenteel meer dan 90 procent van zijn afvalwater, veel beter dan enig ander land. En hoewel meer dan de helft van het land nog steeds dorre woestijn is, exporteert Israël in alle seizoenen hoogwaardige landbouwproducten, zelfs terwijl zijn buren voedsel moeten importeren om hun bevolking te voeden.

Het zou ook velen verbazen te horen dat het Israëlische volk gezegend is met een van de meest voedzame voedselvoorraden ter wereld. In een recent wereldwijd onderzoek door het persbureau Bloomberg van ‘s werelds gezondste landen, stond Israël op een indrukwekkende zesde plaats, een volle zeven plaatsen voor op de legendarische voedselproducerende natie Frankrijk en ver voor op de Verenigde Staten op nummer 33.

Een paar jaar geleden hoorde ik een van de opperrabbijnen van Israël een fascinerend verhaal vertellen over een groep Russische boeren die naar Israël was gekomen om te leren hoe de boeren van dit land zulke grote hoeveelheden en hoogwaardige opbrengsten konden produceren. Toen ze vroegen hoeveel kilo appels Israëlische boomgaarden per hectare produceren, waren ze geschokt toen hun Israëlische tegenhangers zeiden dat het het beste was om in termen van tonnage te spreken, en niet alleen kilo’s. Het is ongelooflijk dat de Israëlische boomgaarden tien keer zoveel appels produceerden als die in Rusland.

Toch was het land Israël niet altijd zo vruchtbaar, en het Joodse volk stond zeker niet bekend om zijn ‘groene vingers’. In feite lag het land verlaten gedurende alle eeuwen van Joodse ballingschap, en in zowel christelijke als islamitische landen waar de Joden werden verstrooid, was het hun grotendeels verboden land te bezitten. Dit betekende dat ze in feite het vermogen om te boeren hadden verloren en op de heidenen moesten vertrouwen om zichzelf te voeden. Dit was zelfs zo tot zo’n 100 jaar geleden, toen de Joden voor het eerst begonnen terug te keren naar Eretz Israël en probeerden de kost te verdienen in de dorre velden.

Toch hadden zowel de Wet als de Profeten de oude Israëlieten gewaarschuwd dat dit hun lot zou zijn als ze God de rug zouden toekeren. Het land zelf zou de inwoners die zich tot goddeloosheid keerden “uitspuwen” (Leviticus 18:28), en de velden zouden in hun afwezigheid woest liggen (Jeremia 18:15-17).

Ondertussen werd het Joodse volk ook verteld dat ze verstrooid zouden worden over de naties en nooit een plek zouden vinden om te rusten (Leviticus 26:26-39; Deuteronomium 28:64-67). Het zwaard zou hen achtervolgen en ze zouden de smaad van hongersnood dragen terwijl ze in ballingschap waren (Jeremia 14; Ezechiël 5).

Toch beloofde God ook dat Hij op een dag zou komen om Zijn volk te vinden, hoe ver ze ook waren verstrooid, en hen terug te brengen naar het land dat aan Abraham en zijn nakomelingen was beloofd als een “eeuwig bezit”. (Genesis 17:8) Over deze belofte van een toekomstig herstel wordt gesproken door alle Hebreeuwse profeten en het wordt bevestigd door alle grote verbonden van de Bijbel.

De belofte van herstel

Door de hele Schrift heen wordt Israël een herstel van de laatste dag in het land beloofd. Deze belofte rust op het getrouwe karakter van God, dat Hij kan worden vertrouwd om Zijn beloften uit te voeren, omdat Hij niet kan liegen. Dit is vooral het geval als het een verbondsbelofte is die met een goddelijke eed is gezworen.

In het Abrahamitische Verbond vinden we de verkiezing van zowel het volk als het land Israël met het doel van de verlossing van de wereld. De twee zouden samensmelten om een ​​”grote natie” te worden die ons na verloop van tijd zou zegenen met alle dingen die we nodig hebben voor redding (Romeinen 9:3-5).

In het Mozaïsche Verbond wordt de relatie tussen het land en het volk van Israël geregeld door hun geestelijke positie voor God, om Zijn heilig en rechtvaardig karakter te tonen. Toch zou elke scheiding van het volk van het land als een goddelijke corrigerende maatregel altijd worden gevolgd door een terugkeer naar het land in Gods timing (Leviticus 26:40-45; Jeremia 31:10).

In het Davidische Verbond zijn we er zeker van dat op een dag het volk en het land van Israël zullen worden herenigd en hersteld boven wat koning David had gebouwd. In feite zal het een eeuwigdurend koninkrijk zijn dat wordt gepresideerd door een beloofde Messias, de Zoon van David, die vanuit Jeruzalem in gerechtigheid en vrede over de hele aarde zou regeren.

Ten slotte bewees Jezus in het Nieuwe Verbond Zijn Messiaanse geloofsbrieven door Zijn volmaakte gehoorzaamheid, zelfs door een wrede dood aan het kruis te ondergaan (Filippenzen 2:5-11). Zo verdiende Hij het recht om voor altijd op de troon van David te zitten om over de aarde te heersen vanuit een hersteld Israël, en nu kan niemand Zijn recht om te regeren aanvechten.

Nu vragen sommige christenen zich nog steeds af of Israël in onze tijd herstel belooft. Ze beweren dat het ofwel verbeurd was of al vervuld was in de eerdere terugkeer onder Ezra en Nehemia. Of ze zeggen dat het niet wordt gegarandeerd in het Nieuwe Testament en daarom kunnen christenen Israël vandaag de dag negeren als een politiek ongeluk, of als het resultaat van een ‘door de mens gemaakt zionisme’ zonder Gods handwerk.

Maar tegen de tijd dat het Nieuwe Testament werd geschreven, was de Israëlitische hoop op herstel zo’n wijdverbreid idee dat de Joden in de eerste eeuw zelfs munten sloegen om hun verlangen uit te drukken “naar de terugkeer van Zion” of “naar de verlossing van Zion”. Deze hoop was grotendeels gebaseerd op de beloften in het Davidische Verbond, te beginnen met 1 Kronieken 17, dat God de troon van David voor altijd zou vestigen en dat Israël op een dag eeuwige rust zou hebben van al zijn vijanden, in zijn eigen land.

Door de Psalmen en de Profeten heen wordt dit beloofde herstel herhaaldelijk uiteengezet en vaak uitgedrukt in termen als de Heer zal “de gevangenen van Sion terug laten keren” (Psalm 126:1); “de glorie van Jakob herstellen” (Nahum 2:2; Jesaja 49:6); of “Zich ontfermen over Sion” (Psalm 102:14). Het kan ook duidelijk worden gevonden in passages als Jesaja 2, Jeremia 31 en Ezechiël 36.

En ten slotte wordt voor dit beloofde eindtijd “herstel” van Israël inderdaad borg gestaan ​​in het Nieuwe Testament, zoals in de specifieke woorden van Jezus in Mattheüs 19:28 en in de prediking van Petrus in Handelingen 3:21. In Romeinen 11 verzekert de apostel Paulus ons verder van een toekomstige inzameling en aanvaarding van het Joodse volk, die eindigt met de verlossing van heel Israël van hun zonden door een “Verlosser die voortkomt uit Sion”.

Het proces van herstel

Alle profeten zijn het erover eens dat Israëls herstel van de laatste dagen een proces in twee fasen zou inhouden. Eerst zou er een fysieke terugkeer naar het land zijn en dan een geestelijke terugkeer naar God. Dat wil zeggen, Israël zou in ongeloof naar het land terugkeren met het doel om tot geloof te komen.

Zowel Zacharia 1:3 als Maleachi 3:7 drukken dit proces in twee stappen uit in zeer eenvoudige bewoordingen: “Keer terug naar Mij, dan zal Ik naar u terugkeren.”

Hosea 6:1-3 spreekt ook van Israëls terugkeer of tshuva (berouw), wat leidt tot Gods terugkeer naar hen.

Jeremia 24:6-7 zegt: “Ik zal Mijn oog op hen gericht houden ten goede en Ik zal hen naar dit land doen terugkeren. Ik zal hen bouwen en niet afbreken. Ik zal hen planten en niet wegrukken. Ik zal hun een hart geven om Mij te kennen, dat Ik de HEERE ben, en zij zullen Mij tot een volk zijn en Ík zal hun tot een God zijn; want zij zullen zich tot Mij bekeren met heel hun hart.”

In Jeremia 32 belooft de Heer: “Zie, Ik ga hen bijeenbrengen uit al de landen waarheen Ik hen in Mijn toorn, in Mijn grimmigheid en in grote verbolgenheid verdreven zal hebben, en Ik zal hen terugbrengen naar deze plaats en hen onbezorgd doen wonen. Zij zullen Mij tot een volk zijn, en Ík zal hun tot een God zijn. Ik zal hun één hart en één weg geven om Mij te vrezen … Ik zal een eeuwig verbond met hen sluiten … En Ik zal hen in getrouwheid in dit land planten, met heel Mijn hart en met heel Mijn ziel.” (Jeremia 32:37-42)

Het duidelijkste beeld van dit proces van herstel in twee fasen, verklaart Ezechiël 36: “Ik zal u uit de heidenvolken halen en u uit alle landen bijeenbrengen. Dan zal Ik u naar uw land brengen. Ik zal rein water op u sprenkelen en u zult rein worden. Van al uw onreinheden en van al uw stinkgoden zal Ik u reinigen. Dan zal Ik u een nieuw hart geven en een nieuwe geest in uw binnenste geven. … Ik zal u verlossen van al uw onreinheden. Ik zal roepen tegen het koren en Ik zal het veel doen worden: Ik zal u geen hongersnood opleggen. Ik zal de vrucht van de bomen en de opbrengst van het veld vermeerderen, zodat u onder de heidenvolken de smaad van de hongersnood niet meer ontvangt.” (Ezechiël 36:24-30)

Al meer dan 100 jaar is de wereld getuige van de verbazingwekkende nauwkeurigheid waarmee de belofte vervuld wordt van het fysieke herstel van Israël in zijn land. Het volk keert terug om de woeste plaatsen van Judea te herbouwen en opnieuw wijngaarden te planten op de bergen van Samaria. Het land geeft weer zijn vruchten af, de woestijn bloeit als een roos en de mensen worden weer gezond.

Inderdaad, de “smaad van hongersnood” is op een ongelooflijke manier van het Joodse volk verwijderd en Israël is een land van overvloed geworden. Niet alleen heeft het tegenwoordig een van de gezondste diëten ter wereld, maar elk jaar produceren de boeren van het land op de een of andere manier grotere opbrengsten met minder water.

Denk eraan dat in de afgelopen eeuw het land Israël nog steeds onvruchtbaar was en dat het pas 70 jaar geleden is dat de Joden tijdens de nazi-bezetting van Europa leden onder massale hongersnood en de dood tegemoet gingen. Dus de transformatie van het land en het volk van Israël in slechts een paar generaties is ronduit wonderbaarlijk. Als we zien dat de belofte van Israëls psychische herstel met zo’n opmerkelijke precisie wordt vervuld, betekent dit dat we God ook volledig kunnen vertrouwen voor hun geestelijk herstel.

De partners in het herstel

Een ander kernkenmerk van het beloofde herstel van Israël in de laatste dagen is dat het gekenmerkt zou worden door heidense hulp. Dezelfde Hebreeuwse profeten die voorspelden dat er een tijd zou komen waarin God Zijn hand voor de tweede keer zou uitstrekken om het verstrooide Joodse volk uiteindelijk terug naar hun thuisland te verzamelen, voorzagen ook dat heidenen bij dit herstel betrokken zouden zijn.

Dit wordt vooral duidelijk gemaakt door de profeet Jesaja, die herhaaldelijk spreekt over God die “de rijkdom van de heidenen” naar een hersteld Israël brengt. De profeet verzekert: “Vreemdelingen zullen uw muren herbouwen en hun koningen zullen u dienen.” (Jesaja 60:10) Hij voegt eraan toe dat “de kinderen van hen die u onderdrukt hebben, en allen die u verworpen hebben, zullen zich neerbuigen aan uw voetzolen” (Jesaja 60:14).

Het is moeilijk een geschiktere beschrijving te vinden van het hedendaagse fenomeen van christenen die in nederigheid komen om een ​​volk te helpen en bij te staan ​​dat onze voorouders in het geloof eens onderdrukten.

Jesaja verkondigt ook: “Zo zegt de Heere HEERE: Zie, Ik zal Mijn hand opheffen naar de heidenvolken, naar de volken zal Ik Mijn banier omhoogsteken. Dan zullen zij uw zonen brengen in de armen, en uw dochters zullen gedragen worden op de schouder. En koningen zullen uw verzorgers zijn en hun vorstinnen uw voedsters. Zij zullen zich voor u neerbuigen met het gezicht ter aarde en zij zullen het stof van uw voeten likken. U zult weten dat Ik de HEERE ben: zij zullen niet beschaamd worden die Mij verwachten.” (Jesaja 49:22-23)

Deze specifieke passage begint met een ongebruikelijke Hebreeuwse uitdrukking die op verschillende manieren is geïnterpreteerd in moderne Engelse vertalingen van de Bijbel, waaronder dat God zou “wenken” of “zwaaien” of “fluiten” naar de heidenen. Met andere woorden, het is het soort zeer luide en zichtbare gebaren dat men maakt om een ​​taxi te markeren. Dat wil zeggen, God heeft dit niet als een klein geheim bewaard, dat Hij alleen deelt met een paar dierbare heiligen in hun gebedskasten. In plaats daarvan staat Hij op de hoek van de straat tegen de heidenen te schreeuwen om betrokken te raken bij het herstel van Israël.

Dus wij christenen hebben weinig excuus als we die oproep niet beantwoorden in deze tijd, wanneer het zo duidelijk is dat God Zelf de verworpenen van Israël verzamelt.

Feit is dat heidense koningen en koninginnen inderdaad enorm hebben bijgedragen aan de zionistische zaak. In 1865 verleende de Britse koningin Victoria bijvoorbeeld koninklijke bescherming aan de oprichting van het Palestine Exploration Fund met als doel de Joden weer in hun oude thuisland te vestigen. De Britse kroon bekrachtigde later de nationale aspiraties van de zionisten in de Balfour-verklaring van 1917.

Ondertussen steunden Amerikaanse presidenten als John Adams, Woodrow Wilson en Harry Truman openlijk het herstel van Israël.

Tegenwoordig werken heidense christenen, zowel grote als kleine, nog steeds samen aan de grote terugkeer van het Joodse volk naar hun land, wetende dat het uiteindelijk een geestelijke terugkeer naar hun God wordt. Daarom is de vraag: wat doet u om te helpen bij het herstel van Israël?

Conclusie

De Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem biedt vele manieren waarop u betrokken kunt zijn bij het grote herstel van Israël in onze tijd. Of het nu door onze Aliyah-inspanningen is, onze hulp aan nieuwe Joodse immigranten, onze verschillende sociale hulpprojecten aan alle verschillende volkeren in het land Israël, onze wereldwijde gebedsinitiatieven of onze vele andere activiteiten in de bediening, u kunt een deel zijn van het herstellen de bres, de historische wonden helen en het Joodse volk nederig vertellen dat ze voorgoed thuis zijn!